Lightning-McQueen

That is the movie i like the most now.

Love and Dream

" ဂ်က္ "
တစ္ေယာက္ေယာက္ေခၚေနသလိုပဲ။ အာ....... ဘာမွလည္းမျမင္ရဘူး။ ျမဴေတြလား။ ပိတ္ေနလိုက္တာ။ ဒါဘယ္ေနရာပါလိမ့္။
" ဂ်က္ "
ဟုတ္တယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ေခၚေနတာ ေသခ်ာတယ္။ ဟာ .............
" နင္.. နင္... ဘယ္လိုေရာက္ေနတာလဲ။ ဘယ္တုန္းကလာတာလဲ။ ၾကည့္စမ္း။ ငါ့ကို အဆက္အသြယ္မလုပ္ဘဲ ေနတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ။ "
အံံၾသလြန္းလို႔ ေမးခြန္းေတြတရစပ္ဘယ္လိုထြက္သြားမွန္းေတာင္မသိေတာ့ဘူး။
" ဂ်က္ . နင္ဘာမွမေျပာင္းလဲေသးဘူး " ဆိုၿပီး အားရပါးရၿပံဳးျပတယ္။ ဒီအၿပံဳးမ်ိဳးကို ငါမွတ္မိတယ္ ။ နင္စိတ္လိုလက္ရ႐ွိမွ ၿပံဳးတတ္တာေလ။ ဒါဆို နင္ေပ်ာ္ေနတာမ်ားလား။
" ဆံပင္အ႐ွည္မထားေတာ့ဘူးလား။ ကတီၱပါဖိနပ္အပါးနဲ႔ပဲ လိုက္ပါတယ္ဆိုမွ။ ဘာဖိနပ္ႀကီးလဲ ခုစီးထားတာ။ "
" ေအာင္မယ္.. ငါဘာသာ ငါဘယ္လိုေနေနေပါ့။ ေနပါဦး နင္က ခုမွဘယ္ကေပၚလာတာလဲ။ ငါက နင္မိန္းမေတာင္ရေနၿပီထင္တာ။ "
နင့္မ်က္ႏွာေပၚက အၿပံဳးဖ်တ္ခနဲ ေပ်ာက္သြားတယ္။
" နင္ ရည္းစားမရေသးဘူး မဟုတ္လား ဂ်က္ "
" ဘာဆိုင္လို႔လဲဟ။ ငါရည္းစားရတာ မရတာနဲ႔ "
" ေသခ်ာတယ္။ နင္ရည္းစားတင္မဟုတ္ဘူး။ ခ်စ္ရမယ့္သူေတာင္ မေတြ႔ေသးဘူး။ "
" ဟိတ္.. ဒီမွာ. ဒီမွာ။ ခ်စ္တာေတြ ေမတၱာေတြဆိုတာ အသက္(၂၀)မေက်ာ္ခင္မွာ ႐ူးရမယ့္အရာေတြပါ။ ခုငါတို႔ (၃)ႏွစ္ေလာက္လြန္လာခဲ့ၿပီ။ ခုခ်ိန္မွာ အလုပ္လုပ္တာ ဦးေႏွာက္ပဲ႐ွိတယ္။ "
ဟင္အင္း။ နင္အဲဒီလိုမၾကည့္နဲ႔။ သနားလိုက္တာဆိုတဲ့ အၾကည့္မ်ိဳး။
" ဂ်က္. (၃)ႏွစ္ၾကာၿပီးတာေတာင္ နင္အရင္အတိုင္းပဲ။ ေလွ်ာက္ေျပာမေနနဲ႔။ အသက္(၂၀)မေက်ာ္ခင္ကေရာ ခ်စ္တယ္ဆိုတာ နင္သိခဲ့လို႔လား။ နင္က သူမ်ားကိုလည္း မခ်စ္တတ္ဘူး။ သူမ်ားခ်စ္တာကိုလည္း မခံစားတတ္ဘူး။ "
" မဟုတ္ဘူး။ မဟုတ္ဘူး။ နင္ခ်စ္တာကို ငါခံစားမိဖူးပါတယ္။ "
" ခံစားမိဖူးတယ္.......................... ဟုတ္လား။ အဲဒါကိုက နင့္အတၱေလ။ "
မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္မိသလား။ နင္ကေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းေျပာေနသလိုနဲ႔ ဆက္ေျပာေနတယ္။
" ခ်စ္သူပဲကိုျဖစ္ျဖစ္၊ သူငယ္ခ်င္းကိုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကိုယ္မဟုတ္တဲ့ သူတစ္ေယာက္ကို ဘာမွမပါဘဲ အခ်စ္သက္သက္နဲ႔ ခ်စ္လို႔ရတယ္ဆိုတာ နင္မသိဘူး။ အရင္ကလည္းမသိဘူး။ အခုလည္းမသိေသးဘူး။ ေနာက္လည္းသိလာမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေလာကႀကီးမွာ အခ်စ္စစ္စစ္ဆိုတာ႐ွိတယ္ ဆိုတာလည္း နင္မယံုေသးဘူး။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို အဲဒီအခ်စ္မ်ိဳးနဲ႔ ခ်စ္ဖို႔ဆိုရင္ ကိုယ့္ႏွလံုးသားကုိက အျဖဴေရာင္႐ွိဖို႔လိုတယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္ကို ခံစားတတ္ဖို႔ဆိုရင္ေတာ့ ႏွလံုးသားရဲ႕အျဖဴေရာင္အျပင္ ဦးေႏွာက္ကပါျဖဴစင္ဖို႔လိုိတယ္။ "
နင္ သက္ျပင္းခ်လိုက္တယ္ထင္တယ္။
" နင့္နားမွာ နင့္ကိုခ်စ္တဲ့သူေတြ မ်ားလာရင္မ်ားလာမယ္။ အဲဒီထဲမွာ အျဖဴေရာင္ေတြမ်ားမ်ားပါလာေလေလ နင့္မွာဆပ္ရမဲ့ အေႂကြးေတြမ်ားလာေလေလပဲျဖစ္မယ္။ "
" အခ်စ္ဆိုတာ ဘ၀မွာရသင့္မွရတဲ့ ဆုတစ္ခုပဲ။ အဲဒီဆုနဲ႔ထိုက္တန္ေအာင္ နင့္ႏွလံုးသားကမျဖဴစင္ဘူး။ "
တအံ့တၾသနဲ႔ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ပဲ နင့္ကိုမေတြ႔ေတာ့ဘူး။ နင့္နာမည္ကို ေအာ္ေခၚလိုက္တယ္။ ဘာမွလည္းမျမင္ရဘူး။ ျမဴေတြကလည္းျပန္ဆိုင္းလာျပန္ၿပီ။ နင္ဘယ္ကိုေရာက္သြားပါလိမ့္။ ဒီတခါလည္း နင္ႏႈတ္မဆက္သြားျပန္ဘူး။ ခုနကေတြ႔လိုက္တာေရာ နင္ဆိုတာေသခ်ာရဲ႕လား။ အဲဒီမွာငါအသံတိုးတုိးေလး ၾကားလိုက္တယ္။
" အိပ္ရာ၀င္ရင္ ေျခေထာက္ေဆးဖို႔မေမ့နဲ႔ " တဲ့။
....ဒါဆိုရင္ နင္ဆိုတာေသခ်ာတယ္။ ငါ့ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီးမွသြားေလ။ မိုးေတြ႐ြာလာတာလား။ မ်က္ရည္ေတြမ်ားလား။ ေအးလုိက္တာ။ ငါကဘယ္ကိုသြားရမွာလဲ။
.........................................................................................
တီ.........တီ...........တီ.. တီ... တီ. တီ.........တီ...........တီ.. တီ... တီ. တီ.........တီ...........တီ.. တီ... တီ.
..........................................................................................
အာ.... မုိးေတာင္လင္းေနပါလား။ ညကျပတင္းေပါက္ပိတ္ဖုိ႔ေမ့သြားတာပဲ။ ေအးလုိက္တာ။ ေျခေထာက္ေဆးဖို႔မေမ့နဲ႔တဲ့။ မေန႔ညကေရာ ေျခေထာက္ေဆးျဖစ္ခဲ့လား။ မမွတ္မိပါ။ ေနာက္ေန႔ေတြေရာ ေျခေထာက္ေဆးျဖစ္မွာလား။ မေသခ်ာပါ။ ဒီလိုအိမ္မက္ကေရာ ေနာက္ထပ္မက္ဦးမွာလား။ မသိပါ။ ေရရာတာတခုကေတာ့ ဒီေန႔တေန႔လံုး သတိရေနေတာ့မည္။ ။

Choice

ေရာက္တဲ့ေနရာမွာ ခဏရပ္။
ေနာက္ကိုျပန္ၾကည့္ေတာ့ ...........ငါေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့ရဖူးတဲ့ လမ္းဆံုေပါင္းမ်ားစြာ ငါ့ေနာက္မွာ။
တခ်ိဳ႕လမ္းဆံုေတြမွာ ဦးေႏွာက္ကေ႐ြးေပးတဲ့လမ္းေၾကာင္းအတိုင္း ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။
တခ်ိဳ႕ကိုေတာ့ ခံစားမႈသက္သက္နဲ႔ေ႐ြးခဲ့တယ္။
တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ဖိအားေပးခံရမႈေၾကာင့္ ေ႐ြးခဲ့ရတယ္။
တခ်ိဳ႕လမ္းေတြမွာေတာ့ ငါကိုယ္တိုင္က အေ႐ြးခ်ယ္ခံခဲ့ရတယ္။

မွန္သလိုလိုနဲ႔ မွားခဲ့တဲ့ ေ႐ြးခ်ယ္မႈေတြ။
မွားတယ္ထင္ေပမဲ့ မွန္ခဲ့တဲ့ ကံေကာင္းျခင္းေတြ။
ဘာမသိညာမသိနဲ႔ ေ႐ြးေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့လမ္းေတြ။
ေတြေ၀မႈေတြနဲ႔ လွမ္းမိတဲ့ေျခလွမ္းေတြ။

ေဟာ.. လာျပန္ၿပီ။ ေ႐ွ႕မွာ လမ္းဆံုတစ္ခု......
ေ႐ြးရဦးမွာပါလား။
ေလွ်ာက္လက္စလမ္းအတိုင္း ဆက္ေလွ်ာက္မလား။
လမ္းအသစ္ဘက္ကူးမလား။

ဒီဘက္လမ္းမွာေတာ့ ေနသားက်မႈေတြ၊ ႐ိ္ုးစင္းမႈေတြ၊ ခပ္မွိန္မိွန္အေရာင္ေတြနဲ႔။
ဟိုဘက္လမ္းမွာေတာ့ စိန္ေခၚမႈေတြနဲ႔။
ဟိုးမွာ တလက္လက္နဲ႔ကေရာ ငါ့အိမ္မက္ေလးေလလား။

လမ္းဆံုခပ္မ်ားမ်ားႀကံဳခ်င္ပါရဲ႕။
ေ႐ြးခ်ယ္ရတိုင္း ႀကံဳရတဲ့ ရင္ခုန္မႈတိုင္းကိုလည္း ႏွစ္သက္ပါရဲ႕။
အေကာင္းအဆိုး အက်ိဳးဆက္မွန္သမွ် ငါတစ္ေယာက္တည္းခံရစတမ္းဆိုရင္ေပါ့။ ။

Happy Birthday to Xinyaw

My friend, Xinyaw
Happy Birthday & Many Happy return of the day.
May u be free to update xinyaw13.
:) :P :D

လူဆိုး(၂)ေယာက္အေၾကာင္း။

ကၽြန္မဘ၀ရဲ႕ နံပါတ္(၁)ေနရာမွာ႐ွိတဲ့ လူဆိုး(၂)ေယာက္အေၾကာင္း။

သူတို႔ကို အေဖ၊အေမနဲ႔တန္းတူ နံပါတ္(၁)ထားရတာ အေၾကာင္း႐ွိတယ္။
ဒီလို ဒီလို .. ကၽြန္မေတာ္ေတာ္ ငယ္ေသးတဲ့အ႐ြယ္ကအေတြးထဲမွာ .. အေဖနဲ႔အေမ ကြဲမ်ားကြဲရင္ ဘယ္သူနဲ႔မ်ားလိုက္ရပါ့မလဲလို႔ မၾကာမၾကာေတြးဖူးတယ္။ (ေတြးမယ့္သာေတြးတာပါ။ အေဖနဲ႔အေမက ရန္ေတာင္ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္္မွ မျဖစ္ဘူးတာ။) ကၽြန္မက အေမ့ကိုခ်စ္တဲ့ အေဖ့သမီးေလ။ တစ္ေယာက္နဲ႔လိုက္သြားရင္ တစ္ေယာက္အေပၚ ဘက္လိုက္သလို ျဖစ္မွာစိုးတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီအေတြး ေတြးမိတိုင္း အေဖေရာ၊ အေမေရာနဲ႔မေနဘဲနဲ႔ သူတို႔(၂)ေယာက္နဲ႔ပဲေနမယ္လို႔စဥ္းစားတယ္။ အဲဒီအေတြးက ေတာ္ေတာ္အျမစ္တြယ္ဖူးလို႔ သူတို႔အတြက္ နံပါတ္စဥ္းစားေတာ့ အားနာနာနဲ႔ပဲ နံပါတ္(၁)ေပးလိုက္ရေတာ့ တာေပါ့။

ကဲ .. တစ္ေယာက္စီနဲ႔ စၾကရေအာင္။

ပထမတစ္ေယာက္က "ကိုကိုႀကီး" လို႔ ကၽြန္မေခၚတဲ့ လူဆိုး၀၀ႀကီးပါ။ ႐ုပ္ေရာ၊ စိတ္ေရာ ကၽြန္မနဲ႔ေတာ္ေတာ္တူတဲ့လူဆိုးေလ။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္အထင္ႀကီးတတ္တာ၊ တကိုယ္ေကာင္းဆန္တတ္တာ၊ ဆရာလုပ္တတ္တာ အဲဒီလိုအက်င့္ဆိုးေတြကအစကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္တူတာ။ ဘယ္ေတာ့မွ ကၽြန္မကိုအလိုမလိုက္တတ္ဘဲ၊ အၿမဲအႏိုင္က်င့္တတ္လို႔ အေပၚယံအားျဖင့္ေတာ့ မတည့္ေပမဲ့၊ ကၽြန္မရဲ႕မသိစိတ္ကေန ကၽြန္မရဲ႕ အျပဳအမူ၊ အမူအက်င့္ေတြကို အလႊမ္းမိုးထားဆံုး လူတစ္ေယာက္လို႔ ေျပာရမွာေပါ့။ ကၽြန္မလုပ္မိတဲ့ အလုပ္ေတြက သူ႔ေျခရာေတြကို မသိမသာလိုက္လိုက္မိတတ္တာ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မမသိလိုက္ခင္မွာပါပဲ။ ေလာကႀကီးမွာ ကၽြန္မလုပ္သမွ်ကို အ႐ံႈ႕ခ်ဆံုး၊ မေကာင္းအေျပာဆံုး တစ္ဦးတည္းေသာသူေလ။ ဒါ့အျပင္ ကၽြန္မသိခ်င္တာမွန္သမွ် ထြက္လာႏိုင္တဲ့ အဘိဓာန္၀၀ႀကီးလည္း ျဖစ္ပါေသးတယ္။

ဒုတိယတစ္ေယာက္က လူဆိုးပိန္ပိန္ေလးပါ။ "ကိုကိုငယ္" လို႔ သူ႔ကို ကၽြန္မေခၚပါတယ္။ အျပင္ပန္းၾကည့္ရင္ ေရခဲတံုးတစ္တံုးနဲ႔တူေပမဲ့၊ ခဏခဏအရည္ေပ်ာ္တတ္တဲ့ လူဆိုးေပါ့။ ဘယ္ေတာ့မွျပန္မေျပာသလို၊ ဘယ္ေတာ့မွလဲနားမေထာင္တတ္တဲ့လူစားမ်ိဳးေလ။ ကၽြန္မဘက္မွာ အၿမဲ႐ွိတယ္လို႔ထင္ရသလိုနဲ႔၊ ကၽြန္မကို ဂ႐ုမစိုက္တတ္ျပန္ဘူး။ စိတ္ေရာ၊ ႐ုပ္ေရာကၽြန္မတို႔နဲ႔ သိပ္မတူဘဲ၊ အလတ္ဆိုတဲ့အတိုင္း ခပ္လပ္လပ္ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုပါေတာ့။ ေလာကႀကီးမွာ ကၽြန္မေျပာသမွ် "အင္း" လိုက္တတ္တဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာသူေလ။ ဒါ့အျပင္ ပြစိပြစိနဲ႔ ဆူရပူရတာ ၀ါသနာပါတဲ့ ကၽြန္မအတြက္ ထုသမွ်ခံတဲ့ ေပပိန္ပိန္ေလးလည္း ျဖစ္ပါေသးတယ္။
ကၽြန္မထက္ (၇)ႏွစ္နဲ႔ (၄)ႏွစ္ခြဲ စီႀကီးၾကတဲ့ အဲဒီလူဆိုး(၂)ေယာက္က မီးလိုတစ္မ်ိဳး၊ ေရလိုတစ္မ်ိဳး သူ႔နည္း သူ႔ဟန္နဲ႔ ပူလိုက္ ေအးလိုက္လုပ္တတ္ပါေသးတယ္။ သူတို႔ေမႊးတဲ့မီးနဲ႔ ကၽြန္မအသက္႐ႈရပ္ေလာက္ ေအာင္ျဖစ္ဖူးသလို၊ သူတို႔ေၾကာင့္လည္း ကၽြန္မပညာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတတ္ခဲ့တာပါ။

အခ်ဳပ္ဆိုရရင္ေတာ့ ကၽြန္မအတြက္ အစ္မ၊ ညီမ လိုခ်င္တယ္ဆိုတာ မ႐ွိရေလေအာင္ အျပည့္အ၀ ေနရာယူထားႏိုင္တဲ့ လူဆိုးႀကီးေတြပဲ ျဖစ္ေတာ့ေလသတည္းေပါ့။

Current

၁။ ေလာေလာဆယ္နားေထာင္ေနေသာ သီခ်င္းမ်ား
ေနာေနာ္ - အတိုင္းထက္အလြန္ (series)
ဟဲေလး - ရင္ခုန္ႏႈန္း ၁၄ (series)
ဟန္ထြန္း - ႐ွိေနမယ္ (series)
၀ိုင္၀ိုင္း - ထာ၀ရ
ကိုေအာင္ - ေႏြဦးပံုျပင္
Under my umbrella - Rihanna
Right here waiting for you - Richard Max
မိုးထက္ - လမ္းႀကံဳရင္ေျပာေပးပါ

၂။ ေလာေလာဆယ္ဖတ္ေနေသာ စာအုပ္မ်ား
ျမသန္းတင့္ - သုခၿမိဳ႕ေတာ္
ဂ်ဴး - ၾကယ္ေႀကြတို႔ရဲ႕ အေတာင္ပံ
ဂ်ဴး - ခ်စ္သူေရးတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ညေတြ
Chicken soup for soul
အ႐ိုး - ... ဆိုသည္မွာ

၃။ ေလာေလာဆယ္အလုပ္ခ်င္ဆံုးအလုပ္မ်ား
အိပ္ျခင္း
ဆံပင္ၫွပ္ျခင္း
ေတာင္တက္ျခင္း

၄။ ေလာေလာဆယ္စားခ်င္ေသာအစားအစာမ်ား
ပဲေခါက္ဆြဲ
ငါးမုန္႔ေၾကာ္
ထန္းျမစ္
သာကူျပဳတ္
သေဘာၤသီးေထာင္း

၅။ ေလာေလာဆယ္သြားခ်င္ေသာေနရာမ်ား
က်ိဳကၡမီ၊ စက္စဲ
က်ိဳက္ထီး႐ိုး

၆။ ေလာေလာဆယ္လုပ္ခ်င္ရက္ႏွင့္မလုပ္ျဖစ္ဆံုးအလုပ္မ်ား
စာက်က္ျခင္း
ဘုရား႐ွိခိုးျခင္း

၇။ ေလာေလာဆယ္မလုပ္ခ်င္ဘဲႏွင့္လုပ္ေနရေသာအလုပ္မ်ား
မနက္ေစာေစာထျခင္း
႐ံုးတက္ျခင္း

၈။ ေလာေလာဆယ္အလိုခ်င္ဆံုးေသာအရာ
သိန္း(၅၀၀)

/*ေလာေလာဆယ္အမ်ားဆံုးလုပ္ျဖစ္တာကေတာ့ အိပ္တာပါပဲ။ */

အသက္႐ွဴက်ပ္ရျခင္း အေၾကာင္းမ်ား (၁)

အသက္႐ွဴက်ပ္ရျခင္း အေၾကာင္းမ်ား (၁)

‘ ကၽြန္ေတာ္လည္း နယ္ျပန္ၿပီး၊ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ေနေတာ့မလားလို႔ပါ။ ’

‘ နယ္မွာေရာ ဘာလုပ္မွာလဲ။ ’

‘ ဒီလိုေပါ့ အစ္ကိုရယ္။ မိဘနဲ႔တူတူဆိုေတာ့ေလ။ ’

‘ ခုလုပ္တဲ့ အလုပ္ကေရာ အဆင္မေျပလို႔လား။ ’

‘ ေျပတယ္၊ မေျပဘူးေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ လုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ရန္ကုန္စရိတ္နဲ႔ကလည္း အလုပ္ေလးတစ္ခုခု ႐ွိေနမွ မဟုတ္လား။ အလုပ္တစ္ခုရဖို႔ဆိုတာကလည္း မလြယ္ဘူးေလ။ ရတာေလးပဲ ေမွးလုပ္ထားရတာေပါ့ အစ္ကိုရယ္။ ’
‘ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုပဲေနလို႔ကလည္း တသက္လံုးဘာမွ ျဖစ္လာမွာေတာ့ မဟုတ္ဘူးေလ။ တခုခုေတာ့ စြန္႔စားရမွာေပါ့။ ’
‘ (၁၀)ပံုးေက်ာ္ေလာက္ဆိုရင္လည္း မေလး ေလာက္ပဲရမွာ၊ မေလးက (၂)ႏွစ္ေလာက္လုပ္မွအရင္းေလာက္ရမွာ။ ဂ်ပန္တို႔ဘာတို႔က်ေတာ့လည္း ရာေက်ာ္မယ္။ အဲဒီေလာက္ေတာ့လည္း မခံႏိုင္ဘူးေလ။ ’

‘ အင္း။ အစ္ကိုတို႔လည္း ဒီလိုပါပဲ။ .....................’

‘ ဒါနဲ႔ ................................................................ ’

ကၽြန္မေဘးက လူႏွစ္ေယာက္ေျပာဆိုေနၾကတာပါ။ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အစိတ္ပတ္၀န္းက်င္ေလာက္႐ွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ ဒီထက္နည္းနည္းငယ္မယ့္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ပါ။ ေျပာေနတဲ့ ေကာင္ေလးက ဘာလုပ္ခ်င္တာလဲ။ သူေျပာတာေတြက မွန္မမွန္ေတာ့ မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခုျဖစ္ေနတာေတာ့ အမွန္ပဲ။

ကၽြန္မတို႔မိဘေတြ ကၽြန္မတို႔ေမာင္ႏွမသံုး၊ေလးေယာက္ကို တၿပိဳင္တည္း ဘယ္လို႐ွာေဖြေကၽြးေမြးခဲ့ပါလိမ့္။ ကၽြန္မတို႔မွာေတာ့ ကိုယ္ရေနတဲ့လခက မိဘကိုေကၽြးဖို႔ မေျပာနဲ႔၊ ကိုယ္သံုးဖို႔ေတာင္ မေလာက္လို႔။ ပိုက္ဆံတစ္ခုတည္းအတြက္ ၀ါသနာပါပါ မပါပါ ရတဲ့အလုပ္ေလးလုပ္ေနရတဲ့သူေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား မ်ားလိုက္မလဲ။ အဲဒီလိုရတဲ့အလုပ္ေလးေမွးလုပ္ရင္းနဲ႔ပဲ ကိုယ္ဘာျဖစ္ခ်င္မွန္းမသိ ကိုယ္ဘာသာေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ သူေတြဘယ္ေလာက္မ်ား မ်ားလိုက္မလဲ။

ကိုယ္ဘာျဖစ္ခ်င္တယ္ ဆိုတာ ကိုယ့္ဘာသာ ဆံုးျဖတ္ရမယ္ဆိုတာ မွန္ပါတယ္။ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ‘ဘာ’ ဆိုတာျဖစ္လာဖို႔ ေနာက္ကလိုက္ရမယ့္ အရာေတြလည္းမ်ားသားပါကလား။ ဥပမာ-ကိုယ့္၀ါသနာမွ မလုပ္ရရင္မလုပ္ဘူးဆိုတဲ့ ကၽြန္မတို႔ကို တင္ေကၽြးထားႏိုင္ေလာက္တဲ့ မိဘရဲ႕ အေျခအေန၊ ကိုယ့္၀ါသနာကို professional ျဖစ္လာေစဖို႔လုိအပ္တဲ့ကၽြမ္းက်င္မႈအတြက္ အခ်ိန္နဲ႔ေငြ၊ (ဇြဲ၊ လံု႔လ၊ ၀ိရိယ၊ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ စတာေတြကိုေတာ့ ထည့္ေျပာမေနေတာ့ပါဘူး။ ဒါလူတိုင္းသိပါတယ္။)

ခုကၽြန္မတို႔ဘ၀ေတြက ဘာျဖစ္ခ်င္တယ္ဆိုတာကို ေနာက္ကလိုက္ရမယ့္အရာေတြနဲ႔ ခ်ိန္ထိုးၿပီး၊ ဆံုးျဖတ္ေနၾကရပါတယ္။ ဒီေတာ့လည္း ျဖစ္ခ်င္တာတျခား ျဖစ္ေနတာတျခားေတြ၊ ဘာျဖစ္ခ်င္လို႔ ျဖစ္ခ်င္မွန္းမသိေတြ၊ အဆင္ေျပတာ၊ ပိုက္ဆံမ်ားမ်ားရတာ၊ ဟိုဟာဆို ဟိုဟာလိုက္၊ ဒီဟာဆို ဒီဟာလိုက္ေတြ မ်ားမ်ားလာတာေနမွာပါ။ ဒီအေျခအေနေတြ ျဖစ္ျဖစ္ေနတာ ကၽြန္မတို႔ေတြကပဲ ညံ့လြန္းလို႔လား။ ဒါမွမဟုတ္ .................

သိမ္းမယ္

အထပ္ထပ္ႀကဲခ်ေျခရာမ်ား
ႏွလံုးသားေပၚ
ျမတ္ႏိုးစြာ သိမ္းမယ္။

ဘာေၾကာင့္ပစ္ပစ္
ဘယ္ေလာက္ပစ္ပစ္
မင္းမ်က္ေစာင္းေတြအားလံုး
အခ်စ္နဲ႔လဲၿပီး သိမ္းမယ္။

ျမင္လိုက္တာနဲ႔
စံပယ္ဖူးလို စူသြားတဲ့မင္းႏႈတ္ခမ္း
မ်က္၀န္းထဲမွာ သိမ္းမယ္။

ရင္ခုန္သံေတြအေပၚ
နင္းသြားတဲ့ မင္းေျခေဆာင့္သံ
နားႏွစ္ဖက္နဲ႔ သိမ္းမယ္။

အထပ္ထပ္၀ါးထားတဲ့
မင္းပီေကေလး
ေခါင္းထက္မွာ သိမ္းမယ္။

ေတြ႔လိုက္တာနဲ႔
ခ်ာခနဲ လွည့္အထြက္
အက်ႌၾကားက မင္းခါးသားေလး
၀င္းမြတ္စြာ သိမ္းမယ္။

မင္းေခၽြးသုတ္ၿပီး လႊင့္ပစ္တဲ့
တစ္သွ်ဴးေပၚက အန႔ံေလး
အိပ္ကပ္ထဲမွာ အၿမဲသိမ္းမယ္။

အၿမဲမလစ္လပ္တဲ့ မင္းႏွလံုးသား
လပ္ရဲလပ္ၾကည့္
အေတြးနဲ႔ သိမ္းမယ္။

အရမ္းခံစားၿပီး ေရးထားတဲ့ကဗ်ာေလး
ေပးဖတ္လိုက္တဲ့အခါ
အစိတ္စိတ္အမႊာအမႊာ ဆုတ္ၿဖဲၿပီး
ဘာေၾကာင္တာလဲ ဆိုတဲ့
မင္းအသံေလးနဲ႔ပဲ ထုပ္သိမ္းမယ္။

ရည္းစား
တစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္အကူး
ထြက္က်သြားတဲ့ မင္းရယ္သံ
ႏႈတ္ခမ္းထက္မွာ သိမ္းမယ္။

ေန႔ည ေတြးသမွ် အေတြးေတြအကုန္လံုး
မင္းသိမ္းသြားတဲ့အခါ
အႀကီးက်ယ္ဆံုး အ႐ံႈးတစ္ခု သိမ္းမယ္။

ရည္းစားဘ၀ စိတ္ေကာက္ရင္
ရာထူးတက္တယ္တဲ့
ရည္းစားမဟုတ္ေသးေပမယ့္
မင္းစိတ္ေကာက္ေနတာေလး
စိတ္နဲ႔ သိမ္းမယ္။

မေတြ႔မျမင္တာၾကာလို႔ ေမးတဲ့အခါ
ဖ်ားေနတာ အဖ်ားေတြ တသက္လံုးသိမ္းပါလား တဲ့
တံု႔ျပန္စကားလံုးမ်ား
အိမ္မက္ထဲမွာ သိမ္းမယ္။

႐ိုက္ေတာ့မယ္လို႔
မာန္ေစာင္ေနတဲ့ မင္းလက္ဖ၀ါးေလး
ပါးျပင္ေပၚမွာ သိမ္းမယ္။

အခ်စ္တစ္ခုတည္းနဲ႔သာ
လိမ္းျခယ္ထားမိတဲ့ ဘ၀ေလး
က်ားသစ္လက္ ငါးမန္းပါးစပ္နဲ႔
တစ္ဟုန္ထိုး ဟပ္ဟပ္ေနတာ
မင္း ...
ျပန္မအမ္းေတာ့ဘူးလားဟင္
သိမ္းခ်င္လို႔ပါ
သိမ္းမယ္။ ။

ေစာေ၀

ေဖ်ာ္ရည္

ဘယ္လိုအေၾကာင္း ဘယ္လိုကံမ်ိဳးနဲ႔မွ
ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ျပန္ေသာက္ခြင့္မ႐ွိတဲ့
ေဖ်ာ္ရည္တစ္ခြက္ကို အားလံုးနဲ႔တူတူ ေသာက္ဖူးတယ္။

အဲဒီေဖ်ာ္ရည္ထဲမွာ
တလက္လက္ေတာက္ေနတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ
မေကာက္က်စ္တတ္ေသးတဲ့ ကိုယ္က်င့္တရားေတြ
အေရာင္မပါတဲ့ ရင္ခုန္သံေတြ
ခ်စ္ျခင္းထက္ပိုတဲ့ သံေယာဇဥ္ေတြ
ေနာက္ ... ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ နာက်င္မႈေတြ
...............
အခ်ိဳးက်က်ေရာစပ္ထားခဲ့တယ္။

တျဖည္းျဖည္းေသဆံုးလာေနတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ
အတၱဆန္လာတဲ့ ကိုယ္က်င့္တရားေတြ
ေႏြးေထြးခ်င္ေယာင္ေဆာင္လာတဲ့ ေအးစက္မႈေတြ
စည္ကားသလိုနဲ႔ အထီးက်န္မႈေတြ
ဒါနဲ႔ပဲ ခုခ်ိန္မွာငါ ...
ေဖ်ာ္ရည္ေသာက္ရတဲ့ကာလကို အိမ္မက္မက္တယ္။

16th Nov 2007.. 5:10 Pm

၀တ္စားဆင္ယင္မႈ

ေတာက်တယ္လို႔ပဲေျပာေျပာပါ။ နည္းနည္းေတာ့ ေၾကျငာဦးမယ္။ စကဒ္အတိုေလးမ်ားကို မ၀တ္ျဖစ္ေပမဲ့ ၾကည့္ရတာေပါ့ေပါ့ပါးပါးလြတ္လြတ္လပ္လပ္ ႐ွိသည္ဟု ခံစားမိ၍ ႀကိဳက္ပါတယ္။ ေျပာခ်င္တဲ့အဓိကကေတာ့ ဒူးေခါင္းအထက္ျပႆနာပင္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္မကေတာ့ ဒူးေခါင္းအထက္စကဒ္၊ ေဘာင္းတိုတို႔ကို ဘယ္လိုမွခံစား၍မရပါ။ Dynaလို ကားမ်ိဳးေပၚတက္တဲ့အခါမ်ိဳးမွာ ကၽြန္မကိုရင္တုန္ေအာင္ခံစားမႈကို ေပးစြမ္းႏိုင္လို႔ထင္ပါရဲ႕။ ဘာလို႔မ်ား အဲလိုစကဒ္ေတြႀကိဳက္သလဲလို႔ေပါ့။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေျခေထာက္ေလးက ေဖာ့ဖေယာင္းအလား သြယ္ေျပာင္းေနပါေစ ကၽြန္မကေတာ့ ၾကည့္ရတာနဲ႔ကိုမႀကိဳက္ပါဘူး။ (ကၽြန္မကမိန္းကေလးမို႔လို႔လားေတာ့ မသိဘူးေနာ့)။ ဒူးနားေလာက္စကဒ္ကေလးေတြလည္းလွပါတယ္။ အဲ အဲ ဒါေပမယ့္ ဒူးနားေလာက္႐ွိေပမယ့္ ပါးပါးကားကားေလးဆိုရင္လည္း တစ္မ်ိဳးရင္တုန္စရာေလ။ ေနာ့။

ကဲ ထားပါေလ။ ဘယ္သူဘာ၀တ္၀တ္ေပါ့။ ကိုယ္မေက်နပ္ရင္ေလွ်ာက္မၾကည့္ၿပီးတာပဲ။ မ်က္စိထဲ ကိုးလိုးကန္႔လန္႔ဆို ၾကည့္မိတဲ့ ကိုယ့္မ်က္လံုးကိုပဲ အျပစ္တင္ပါတယ္။

ႀကံဳတုန္းေတာ့ ကိုယ့္အႀကိဳက္ေလးလည္း ေျပာခဲ့ဦးမွ။ ကၽြန္မကေတာ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီနဲ႔ T႐ွပ္၊ ႐ွပ္လက္တို ကိုအႀကိဳက္ဆံုးပါ။ ေဘာင္းဘီမ၀တ္သင့္၊ မ၀တ္ရတဲ့ေနရာအတြက္ဆိုရင္ေတာ့ ထမီ႐ွည္႐ွည္ ၀တ္ရတာ ႀကိဳက္တယ္။ မ၀တ္ျဖစ္ေပမဲ့ အႀကိဳက္ဆံုးကေတာ့ ျမန္မာခ်ည္ထမီနဲ႔ ျမန္မာခ်ည္အက်ႌပါ။ အက်ႌကလက္႐ွည္ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ လက္တိုလက္တို။

ဒါပါပဲ။ လက္ေဆာင္၀ယ္ေပးခ်င္တဲ့သူ ၀ယ္ေပးရေအာင္ ေၾကျငာတာပါ။ :P

ဟုတ္

လူတစ္ေယာက္၏အမူအက်င့္ဟုဆိုရာတြင္ တမင္လုပ္ယူတဲ့အက်င့္၊ ပတ္၀န္းက်င္ေၾကာင့္ ျဖစ္လာတဲ့အက်င့္၊ သူ႔ဘာသာ အလိုအေလ်ာက္ျဖစ္လာတဲ့အက်င့္ စသျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးကြဲျပားမည္ျဖစ္သည္။ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ေကာင္းေသာအက်င့္ကို အတုယူရန္ထက္ဆိုးေသာအက်င့္ကိုျပဳျပင္ရန္မွာ ပိုမိုခက္ခဲတတ္ၾကသည္။ တမင္လုပ္ယူထားေသာအက်င့္ကိုဖယ္။ က်န္အက်င့္မ်ားတြင္မွ တခ်ိဳ႕အက်င့္မ်ားကို ကိုယ္တိုင္ကႏွစ္ႏွစ္သက္သက္ ျပဳမူေသာ္လည္း၊ တခ်ိဳ႕အက်င့္မ်ားမွာမူ ကိုယ္တိုင္ကမႏွစ္သက္ဘဲ၊ မသိစိတ္ေၾကာင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဂရုမမူမိ၍ေသာ္လည္းေကာင္း ျပဳမူမိတတ္ၾကသည္။

ကၽြန္မတြင္လည္း ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ႏွစ္သက္၍ လက္ခံထားေသာအက်င့္မ်ား႐ွိသလို၊ လက္မခံခ်င္ဘဲ လက္ခံ ထားရေသာအက်င့္မ်ားလည္း႐ွိသည္။ လက္မခံခ်င္ဟုဆိုရာတြင္လည္း လက္မခံႏိုင္ေလာက္တဲ့ အက်င့္ဆိုးမ်ားသာမက ကၽြန္မကိုယ္တိုင္၏ ပုဂၢလိကခံစားခ်က္သက္သက္ႏွင့္သာ မႏွစ္သက္ေသာ အျပဳအမူမ်ားလည္း တခ်ိဳ႕ တခ်ိဳ႕ပါ၀င္သည္။ ၄င္းတို႔အနက္ ..... မႏွစ္သက္ဆံုးႏွင့္ ေန႔တိုင္းလုပ္ျဖစ္ေနေသာ အက်င့္တစ္ခုမွာ "ဟုတ္"....................................

ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းျမန္မာစကားတစ္လံုးျဖစ္သည့္ "ဟုတ္ကဲ့" ဆိုသည့္စကားေလးႏွစ္လံုးကို ယေန႔ေခတ္တြင္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက "ဟုတ္" ဟူ၍သာ ေျပာဆိုေနၾကသည္ကို သတိျပဳမိၾကပါလိမ့္မည္။ ျမန္မာစကားမ်ားပ်က္စီးမည္ စိုး၍ ဘာ၍ ဟူေသာ ပညာ႐ွင္ဆန္ေသာ အေတြးမ်ားကၽြန္မတြင္မ႐ွိပါ။ ကၽြန္မ၏အာ႐ံုတြင္ ေပါ့ပ်က္ပ်က္ႏိုင္သည္ဟု ခံစားမိေသာေၾကာင့္သာလွ်င္ မႏွစ္သက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ မႏွစ္သက္ပင္မႏွစ္သက္ေသာ္ျငား ေန႔စဥ္ကၽြန္မ၏ႏႈတ္မွ တဟုတ္ဟုတ္ ႏွင့္ ဟုတ္ေနသည္ကိုေတာ့ ၀န္ခံရေပမည္။ ဘယ္အခ်ိန္က ကၽြန္မပါးစပ္ထဲေရာက္လာမွန္း၊ ကၽြန္မရဲ႕ ဘယ္လိုအက်င့္ အမ်ိဳးအစားဟုသတ္မွတ္ရမွန္း မသိေတာ့ေပမယ့္ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ အိမ္တြင္လည္း အိမ္တြင္မို႔၊ အလုပ္တြင္လည္း အလုပ္တြင္မို႔ သတိထားေနရင္းႏွင့္ပင္ "ဟုတ္" မိသြားျပန္သည္။ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္နားေထာင္ရေသာအခါ မ်ားတြင္ပို၍ ပင္သိသာပါသည္။ အစပိုင္းတြင္ ဟုတ္ကဲ့ေနရင္းႏွင့္ပင္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ "ဟုတ္" ျဖစ္လာတတ္သည္။ စိတ္မပါပဲ ေခါင္းညိတ္ရေသာအခါမ်ိဳးတြင္လည္း "ဟုတ္" တတ္သည္။ စိတ္ပ်က္လာေသာ အခါမ်ားတြင္လည္း "ဟုတ္" တတ္သည္။ ဘာလို႔မ်ား ျပင္လို႔မရျဖစ္ေနပါလိမ့္လို႔လည္းေတြးမိပါသည္။

သူမ်ားေျပာဆိုေနတာကိုေတာ့ ဘာမွမခံစားမိလို႔ ဘာမွမေျပာလိုေပမယ့္ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ေတာ့ ဒီ "ဟုတ္" ႀကီးကိုမေျပာခ်င္ပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီ"ဟုတ္" ဆိုတာႀကီးကို ႀကိဳက္ကိုမႀကိဳက္ပါ။ ျပင္ဖို႔လည္း ႀကိဳးစားပါဦးမည္။

No Title

မ်က္၀န္းက မေမွ်ာ္ေပမဲ့

ႏွလံုးသားက ေအာ္ေခၚေနမိတယ္။

ေမ့ဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္တိုင္းလည္း

သတိရတာပဲ အဖတ္တင္တယ္။

ငါ့ရင္ခြင္မွာ

အစားထိုးဖို႔

မင္းရဲ႕ဓါတ္ပံုကိုေတာင္

ငါ့ႏွလံုးသားက ျငင္းမိတယ္။

ေနနဲ႔လ

ေန႔နဲ႔ည

ဘယ္လိုပဲ လွည့္ပတ္ေျပာင္းလဲေန

ငါ့ရင္ထဲမွာ နင္တစ္ေယာက္တည္း။

ခ်စ္ျခင္း

သံေယာဇဥ္

သတိရျခင္း

လြမ္းဆြတ္ျခင္း

ဘာေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္

တိုက္ဆိုင္လို႔ အိမ္မက္မက္ခဲ့ရင္

ငါ.. အိပ္ေဆးေတြနဲ႔ ဆက္ၿပီး ခရီးသြားပါရေစ။ ။

My Star

ကၽြန္မခ်စ္ေသာ ၾကယ္ေလးတစ္လံုးရွိပါသည္။ ကၽြန္မပိုင္ဆိုင္ေသာ ၾကယ္ေတာ့မဟုတ္ပါ။ ခပ္ေ၀းေ၀းတြင္ လင္းလင္းေလးလက္ေနေသာ ၾကယ္ေလးသာျဖစ္ပါသည္။

ထူးခၽြန္ေသာ၊ လူသိမ်ားေသာ၊ လင္းလက္ေသာ၊ တန္ဖိုးႀကီးေသာ၊ ပိုင္ရွင္ရွိေသာ ၾကယ္ေပါင္းမ်ားစြာထဲကမွ ကၽြန္မ၏ၾကယ္ေလးကို မရွာေဖြဘဲ ေတြ႔ရွိခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ၾကယ္ေလး၏ အတၳဳပတၱိ၊ ဇာတ္ေၾကာင္း၊ ပိုင္ရွင္ရွိျခင္း၊ မရွိျခင္း ဘာဆိုဘာကိုမွ ကၽြန္မမသိခဲ့ပါဘူး။ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ရံုျဖင့္ ၾကည္ႏူးရျခင္းတစ္ခုတည္းႏွင့္ပင္ ကၽြန္မ၏ၾကယ္အျဖစ္သတ္မွတ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ၾကယ္ေလး၏ မာန၊ အတၱ၊ လင္းလက္မႈ၊ အားလံုးကို ကၽြန္မခ်စ္ပါသည္။ ကၽြန္မတြင္ ကၽြန္မခ်စ္ေသာၾကယ္ေလးတစ္လံုး ရွိတယ္ဆိုေသာ အသိတစ္ခုႏွင့္ပင္ အဓိပၸာယ္ရွိေနပါသည္။ ငံု႔ၾကည့္မွသာ ျမင္ႏိုင္မယ့္ ကၽြန္မကို ၾကယ္ေလးငံု႔ၾကည့္ျခင္း၊ မၾကည့္ျခင္းက အေရးမပါပါ။ ၾကယ္ေလးကို ထိကိုင္ၾကည့္ဖို႔လည္း စိတ္ကူးမရွိပါ။ အားက်တဲ့စိတ္နဲ႔ ခပ္ေ၀းေ၀းက ၾကည့္ေနရျခင္းကိုပင္ ကၽြန္မေက်နပ္ပါသည္။
အလြန္ရွားပါးေသာ တခါတခါမွာေတာ့ ၾကယ္ေလးနားေရာက္ခ်င္ေသာ အတၱေလးတစ္ခုႏွင့္ပင္ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ၾကယ္တစ္လံုးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားခ်င္ဖူးပါသည္။ ဒါေပမယ့္ နီးကပ္လြန္းလွ်င္ လင္းလြန္းမွာစိုးေသာေၾကာင့္ရယ္၊ အနားေရာက္သြားလွ်င္ အျပစ္ေတြ၊ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ေတြ ျမင္လာႏိုင္တဲ့ သေဘာကုိသိလြန္းေသာေၾကာင့္ရယ္ အဲဒီအတၱေလးက ျပန္ျပန္ေပ်ာက္သြားတတ္ပါသည္။ ကၽြန္မက ကၽြန္မ၏ၾကယ္ေလးကို ဘာအျပစ္မွ မျမင္လိုဘဲ၊ လင္းလင္းေလးလက္ေနျခင္းကိုသာ ျမင္္လိုပါသည္။ ခပ္ေ၀းေ၀းကသာၾကည့္လိုသည္။

ဒါေၾကာင့္............. ကၽြန္မတြင္ ၾကယ္တစ္လံုးရွိသည္။ ဒါ့ထက္ပို၍... ေမာ့ၾကည့္ရင္းပင္ရင္ခုန္ရေသာ ၾကယ္တစ္လံုးရွိသည္။

Lovely Sunday

ျပီးခဲ့တဲ့တနဂၤေႏြက ေရႊတိဂံုဘုရားအေရွ႕ဘက္မုခ္မွာရွိတဲ့ မဂၤလာဗ်ဴဟာမွာ (၉၁)ႀကိမ္ေျမာက္ ေသြးလွဴဒါန္းပြဲရွိပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း လွဴမယ္ဆိုၿပီးေတာ့ သြားပါတယ္။ အစ္မတစ္ေယာက္က စေနေန႔ကတည္းက Register လုပ္ေပးၿပီး၊ ကၽြန္မကိုလည္း လာေစာင့္ေပးပါတယ္။ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ရင္ေတာ့နည္းနည္းခုန္တယ္ေပါ့။ တနဂၤေႏြ ေန႔လည္ (၁၂)ခြဲေလာက္ ဗဟန္း(၃)လမ္း ကားမွတ္တိုင္ကေနေလွ်ာက္လာတဲ့လမ္းတေလွ်ာက္ လက္ဖ်ံမွာ ပလာစတာကပ္ထားတဲ့ သူေတြကို အားက်တဲ့မ်က္လံုးနဲ႔ ၾကည့္ၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ေပါ့။ ဒါေပမယ့္.............. ေဟမိုဂလိုဗင္လည္း စစ္ေရာ မျပည့္ပါတဲ့ေလ။ လွဴလို႔မရေသးဘူးတဲ့။ ကၽြန္မက ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ လံုး၀လွဴလို႔ရမယ္ပဲ တြက္ထားတာေလ။ (က်န္းမာေရးကလည္း ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ကိုး။) ပထမဆံုး ပြဲဦးထြက္ အေတြ႔အႀကံဳကေတာ့ သင္းေနတာပါပဲ။ လိုက္ေပးတဲ့ အစ္မကိုလည္း ေတာ္ေတာ္အားနာသြားပါတယ္။ ေသြးလွဴတာလိုက္ေပးတာေရာ၊ မလွဴရေတာ့ ဘုရားေပၚတက္ၿပီး၊ ကၽြန္မေလကန္တာ နားေထာင္ေပးတာေရာေပါ့။ (ဟဲ ဟဲ.. လာဖတ္မယ္ဆိုတာ သိလို႔ ဖားေနတာပါ။)

ေနာက္တစ္ႀကိမ္ေတာ့ လွဴျဖစ္ေအာင္လွဴမယ္လို႔။

Bus Fee & people

ကၽြန္မက မနက္ဆို (၂၀၄) Mini Bus စီးၿပီး၊ ညေနဆိုရင္ေတာ့ ဘုရင့္ေနာင္လမ္းအတိုင္းသြားတဲ့ ကားေတြစီးျဖစ္တယ္။ အခုတေလာ ကၽြန္မစီးေနက် Bus ေတြေပၚမွာ မနက္လည္း မနက္မို႔လို႔ ညေနလည္းညေနမို႔လို႔ ၾကားေနရ၊ ႀကံဳေနရတဲ့ ျပသနာက ကားခပါပဲ။ Oct လဆန္းေလာက္ကစၿပီး၊ လမ္းပိုင္းအလိုက္ ကားချဖတ္တဲ့ႏႈန္းေတြ ေျပာင္းလိုက္လို႔ တခ်ိဳ႕ တခ်ိဳ႕ ေတြက ပံုမွန္ (၁၀၀)က်ပ္ ေပးရတဲ့ ေနရာကို (၁၅၀)က်ပ္ေပးၾကရပါတယ္။ (၅၀)က်ပ္ ေပးရတဲ့ ေနရာကို (၁၀၀)က်ပ္ေပးၾကရပါတယ္။ မနက္ဆိုရင္ (၂၀၄)ေပၚမွာ အဲဒီျပသနာက သံသာခ်ိဳေအးမဂၤလာေတးအေနနဲ႔ မနက္မနက္နားဆင္ရပါတယ္။ ညေနဆိုရင္ေတာ့ (၄၄)စီးမိရင္ ၾကားရၿပီ ဒီအသံေတြ ....။

မေန႔ညေနက ကၽြန္မျပန္တာ ေနာက္က်ပါတယ္။ လမ္း(၃၀)မွာ ကားေစာင့္ရင္း စီးမိတာက (၄၄)။ ေျပးတက္လိုက္ေတာ့ ေနာက္ဆံုးခံုတန္းမွာ ေနရာရပါတယ္။ ကၽြန္မေဘးမွာက အသက္ (၆၀)အရြယ္ေလာက္ရွိတဲ့ ဘႀကီးတစ္ေယာက္။ တက္တက္ခ်င္းပဲ သူကကၽြန္မကို ဒီကားက (၁၉၉)လား၊ (၄၄)လားလို႔ေမးပါတယ္။ ကၽြန္မက (၄၄)ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းေျပာေတာ့ သူက (၁၉၉)ထင္လို႔တက္လာတာလို႔ေျပာပါတယ္။ အခ်ိန္ကလည္း (၇)နာရီပတ္၀န္းက်င္ျဖစ္ေနၿပီး၊ ထိုင္စရာေနရာလည္းရထားေတာ့ ျပန္မဆင္းေတာ့ဘူးလုိ႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပံုပါပဲ။ ကၽြန္မစိတ္ထဲ ေတြးမိတာကေတာင္ (၁၉၉)နဲ႔(၄၄)က ဒညင္းကုန္းအထိ လမ္းေၾကာတူတူပဲဟာ ဘာစီးစီးတူတူေပါ့၊ ဘာျဖစ္လို႔မ်ား (၁၉၉)စီးခ်င္ရတာလဲေပါ့။ စပယ္ယာပိုက္ဆံလာေကာက္ေတာ့မွ သေဘာေပါက္တယ္။ သူဆင္းမယ့္ မွတ္တိုင္က (၁၉၉)စီးရင္ (၁၅၀)ပဲေပးရၿပီး၊ (၄၄)စီးရင္ (၂၀၀)ေပးရတာကိုး။ ဒီမွာတင္ ျပသနာစေတာ့တာပဲ။ စပယ္ယာကို သူက (၁၅၀)မဟုတ္လားလို႔ ေမးပါတယ္ (တကယ္ေတာ့ သူသိၿပီးသားပါ။ ရမ်ားရမလားဆိုတဲ့ တ၀က္တပ်က္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ေမးတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။) စပယ္ယာက ဘာမွမေျပာပဲ ကပ္ထားတဲ့ ကားခေကာက္ခံႏႈန္းဇယားကိုပဲ လက္ၫိႈးထိုးျပပါတယ္။ (စပယ္ယာခမ်ာလည္း ဒါခ်ည္းပဲ ေျဖေနရလို႔ ေမာရွာၿပီေပါ့)။ ဒါကိုသူက မင္းတို႔က ဘာညာနဲ႔ စကားထမ်ားပါေလေရာ။ စပယ္ယာ ႏွစ္ေယာက္ေရာ၊ ဒရိုင္ဘာပါ ပါလာၿပီး (၅)မိနစ္ေလာက္ ျငင္းခံုအၿပီးမွာ စပယ္ယာေတြနဲ႔ ဒရိုင္ဘာက တိတ္လိုက္ၾကတယ္။ မတိတ္တာက ကၽြန္မေဘးက ဘႀကီးပါ။ သူ႔ၾကည့္ရတာ တေန႔လံုးလည္း အလုပ္အဆင္မေျပလာဘူးနဲ႔တူပါတယ္။ အေၾကာင္းစံုကို တတြတ္တြတ္နဲ႔ေျပာေနေတာ့တာပါပဲ။ ခပ္တိုးတိုးပဲ ေျပာေတာ့ ေတာ့ ေဘးက ကၽြန္မကိုပဲ တိုင္တည္သလိုျဖစ္ေနၿပီး၊ သူတခြန္းေျပာလိုက္ ကၽြန္မေတြးစရာ တခုရလိုက္၊ ရင္ဘတ္ထဲက စူးခနဲေအာင့္လိုက္နဲ႔ ဒုကၡကိုမ်ားေနတာပါပဲ။ လူကလည္း တေန႔လံုးပင္ပန္းတာနဲ႔၊ ဗိုက္ဆာတာနဲ႔ေပါင္းၿပီး၊ ငိုခ်င္သလိုလိုေတာင္ ျဖစ္လာေတာ့တယ္။ ေတာ္ပါေတာ့ လို႔ ေျပာခ်င္ေပမယ့္ မွန္တာေတြမ်ားေနေတာ့လည္း နားေထာင္ေနရင္းနဲ႔ ဘုရင့္ေနာင္လမ္းဆံုကို ဘယ္လိုေရာက္လာမွန္းေတာင္မသိေအာင္ပါပဲ။ ေျပာတာေတြ အမ်ားႀကီးထဲမွာ ကၽြန္မေသခ်ာမွတ္မိတာကေတာ့ " တေန႔လံုးေသေအာင္လုပ္ေတာင္ (၁၀၀၀) ရဖို႔ မနည္းရွာရတာ။ ကားခက (၄၀၀)ကုန္ရင္ ဘာသြားစားရေတာ့မွာလဲ။ " ဆိုတာပါပဲ။ ဟုတ္တာေပါ့။ ကၽြန္မလည္းဒီလိုလကုန္ခါနီးရက္ေတြဆိုရင္ (၁၅၀)ကုန္မဲ့ကားခအစား (၁၀)ပဲကုန္မယ့္ ရထားကိုေျပာင္းစီးရေကာင္းမလား ခဏခဏေတြးရပါတယ္။

ေၾသာ္ ... ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ ႀကံဳရပံုမ်ား ေျပာပါတယ္။

Testing

အသစ္မတင္ျဖစ္တာ ၾကာသြားၿပီ။ ေရးထားတာေလးေတြရွိတယ္။ post ေတြက ရွင္းရွင္းလင္းလင္းေပၚတဲ့ဟာေပၚ၊ မေပၚတဲ့ဟာမေပၚနဲ႔ စိတ္ညစ္ေနတာ။ ခု ဒီpost က စမ္းၾကည့္တာ။
internet ကလည္း ဘယ္အခ်ိန္သံုးရမွန္းမသိ။ အလုပ္ကလည္းမ်ား။ မမ်ားလည္းအရႈပ္ေတြလုပ္နဲ႔။ ရႈပ္ေနတယ္။ စိတ္ေရာ။ လူေရာ။

present from...

1 + 1 = 2 eyes are looking for you.
4 + 1 = 5 senses missing you.
12 + 12 = 24 hours thinking of you.
3+ 4 = 7 days care about you.
1 + 11 = 12 months take care, I love you.

/* ၾကာပါၿပီ။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ပို႔ေပးထားတာ။ သူဘယ္ကေန ရသလဲေတာ့ မသိဘူး။ စာေၾကာင္းေလးေတြက ခ်စ္စရာေကာင္းလို႔။ */

မွန္ေနပါေသာ္လည္း

/* ဒီမနက္ ေရဒီယိုကေန ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ နားေထာင္လိုက္ရတယ္။ ၾကားဖူးၿပီးသားလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာပါ။ ကၽြန္မကေတာ့ ခုမွၾကားဖူးတာပါ။ ေျပာျပမယ္ေနာ္ ။ */

ပံုျပင္ေလးျဖစ္လာတာက ဒီလိုပါတဲ့။ လူႏွစ္ေယာက္ စကားေျပာေနရင္းကေန တစ္ေယာက္ကေျပာတယ္။ "ဘယ္သူမွားမွား ကိုယ္မွန္ရင္ ၿပီးတာပဲ" တဲ့။ ဒါနဲ႔ ေနာက္တစ္ေယာက္က ဒီပံုျပင္ေလးကို ေျပာျပပါတယ္။တခါတုန္းက အမ်ိဳးသမီး (၃)ေယာက္ရွိတယ္တဲ့။ သူတို႔ (၃)ေယာက္လံုးဟာ ေသၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ နတ္ျပည္ကိုေရာက္သြားၾကပါတယ္။ နတ္ျပည္ေရာက္ၿပီးေတာ့ ဘယ္ကိုသြားရမွန္းမသိျဖစ္ေနတုန္း သိၾကားမင္းေရာက္လာပါေလေရာ။ သူတို႔ကလည္း သူတို႔ဘယ္မွာေနရမလဲလို႔ သိၾကားမင္းကို ေမးၾကတာေပါ့။ သိၾကားမင္းကလည္း လမ္းတစ္ခုကို ၫႊန္ျပၿပီး၊ ဒီလမ္းအတိုင္းေလွ်ာက္သြားရင္ ေနရမယ့္ ဘံုဗိမၼာန္ကို ေတြ႕လိမ့္မယ္လို႔ေျပာပါတယ္။ မမွားမယြင္း သတိျပဳရမွာတစ္ခုကိုလည္း ေျပာပါေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္း ဘဲေတြကိုေတြ႔ရင္ တစ္ေကာင္ကိုမွ မနင္းမိေစနဲ႔တဲ့။ ဒါနဲ႔ပဲ အမ်ိဳးသမီး(၃)ေယာက္လည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ အဲဒီလမ္းအတိုင္းေလွ်ာက္သြားၾကတာေပါ့။ ေလွ်ာက္ေနရင္း ပထမအမ်ိဳးသမီးက ဘဲတစ္ေကာင္ကို နင္းမိပါေလေရာ။ အဲဒီအခါ သိၾကားမင္းေပၚလာၿပီး၊ ပထမအမ်ိဳးသမီးကို ရုပ္ဆိုးဆိုးနတ္သားတစ္ပါးနဲ႔ လက္ဆက္ေပးလိုက္သတဲ့။ က်န္တဲ့ အမ်ိဳးသမီး(၂)ေယာက္လည္း ဆက္ေလွ်ာက္လာရင္း ဒုတိယအမ်ိဳးသမီးလည္းပဲ ဘဲတစ္ေကာင္ကိုနင္းမိျပန္ပါေလေရာ။ သိၾကားမင္းထပ္ေပၚလာၿပီး ဒုတိယအမ်ိဳးသမီးကိုလည္း ရုပ္ဆိုးဆိုးနတ္သားတစ္ပါးနဲ႔ပဲ လက္ဆက္ေပးလိုက္ျပန္ပါတယ္။ တတိယအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ပဲက်န္ၿပီး၊ ဆက္ေလွ်ာက္လာလိုက္တာ သူေနရမယ့္ ဘံုဗိမၼာန္ကို အမွားအယြင္းမရွိဘဲ ေရာက္လာေတာ့တာေပါ့။ အဲဒီမွာပဲ သိၾကားမင္းေပၚလာၿပီး တတိယအမ်ိဳးသမီးကို အလြန္ေခ်ာတဲ့ နတ္သားတစ္ပါးနဲ႔ လက္ဆက္ေပးလိုက္ပါေတာ့တယ္တဲ့။ အမ်ိဳးသမီးကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတုန္းမွာပဲ အဲဒီနတ္သားေလးေျပာလိုက္တာကေတာ့ "ဒီေလာက္ မမွားေအာင္ေလွ်ာက္ေနတဲ့ ၾကားကေန ဒီဘဲစုတ္တစ္ေကာင္ကို နင္းမိလို႔ အျဖစ္ဆိုးရတယ္" တဲ့။ အဲဒီေတာ့မွ တတိယအမ်ိဳးသမီးက "ေၾသာ္. ငါမွန္ေပမယ့္ သူမ်ားမွားတာနဲ႔ပဲ ငါ့မွာ အရုပ္ဆိုးရေတာ့တယ္" တဲ့ေလ။ ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲရွင္။

/* ခုတေလာ ဒီသေဘာတရားေလးကို ကၽြန္မလွိမ့္ေနေအာင္ခံေနရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီမနက္ဒီပံုျပင္ကိုၾကားၾကားခ်င္းပဲ သေဘာက်ေနမိတာေပါ့ေလ။ */

တမ္းတျခင္း

ဘ၀တသက္
ေမ့ေဖ်ာက္ခက္ေသာ
ေက်ာင္းေပ်ာ္ကာလ
သံုးႏွစ္မွ်ကို
GCC ၌ႀကံဳခဲ့ဖူး၏ ။

Fresher ဘ၀
အစမွ်ႏွင့္
senior ထံုး
ႏွလံုးမူကာ
computer trip
စုကာလစ္၏ ။

ၾကားဖူးနား၀
ေတာင္မ်ိဳးစံုႏွင့္
ဂူတခ်ိဳ႕အျပင္
ဟိုသည္ေနရာ
ေျခရာခ်င္းထပ္
ခရီးဆန္႔၏ ။

ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္
ခ်က္ပလက္ေပၚ၌
A side, B side
အၿပိဳင္ဟစ္ေႂကြး
နားေတြေလးေအာင္
ဆူခဲ့ဖူး၏ ။

ကမာၻ႕ဖလား
ထင္မွတ္မွားသည့္
တို႔မ်ားေရာင္းရင္း
ေဘာလံုးအသင္း၏
ေအာင္ျမင္မႈလည္း
ရွိခဲ့ဖူး၏ ။

ဂဏန္းတြက္ခ်ိန္
Training ခ်ိန္၌
လူေျခေတြတိတ္
ေက်ာင္းတံခါးပိတ္တိုင္
ပါရမီကူညီ
ျဖည့္ခဲ့ဖူး၏ ။

ရန္ေတြျဖစ္လိုက္
ျပန္ခ်စ္လိုက္ႏွင့္
ေ၀းမွလြမ္းသည့္
သူငယ္ခ်င္း၏
တန္ဖိုးကိုလည္း
သိခဲ့ၿပီ ။

ေနရာေတြေျပာင္း
ႏွစ္ေတြေဟာင္းလည္း
ထိုသံုးႏွစ္၏
အမွတ္တရမ်ားက
ဘယ္ခါေတြးေတြး
ရင္၌ေႏြး၏ ။

/* 2005 Hons: တက္တုန္းက ကေရးခဲ့တာပါ။ အတန္းထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြပဲ နားလည္တဲ့စကားလံုးေတြပါပါတယ္။ definition ေတြ ေနာက္ေတာ့ ေျပာျပပါ့မယ္။ */

လက္တမ္းပံုျပင္

ရင္ကိုေတာက္စားတတ္တဲ့ ဖဲပြင့္ေတြအေၾကာင္းကစရေအာင္
'ခ်စ္တယ္' ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ေသဆံုးျခင္းတဲ့
နားလည္သူေတြရဲ႕ ေခါင္းတညိတ္ကိုပဲ လက္ခံမွာပါ
အနာဂါတ္ဟာ ဘာအကၡရာမွ ေရးထိုးမထားတဲ့ စာရြက္တရြက္မွ မဟုတ္ဘဲ
'ခဲဖ်က္' ဆိုတာကလည္း ငယ္တုန္းပဲ အသံုး၀င္တာ
'မေသခ်ာဘူး' ဆိုတဲ့လူေတြကို ၿပံဳးၿပံဳးၾကည့္ရင္း
မ်က္ႏွာေၾကာေတြ တင္းလာလိုက္တာ
ကမာၻဦးက်မ္းႀကီးေတာင္ ေႁမြတစ္ေကာင္နဲ႔ အႀကီးအက်ယ္ျပႆနာတက္လို႔
'ငါတို႔ေနာက္ဆုတ္ၾကပါေတာ့လား။'
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေျပာတာေတာင္ ၾကားေအာင္မေျပာရဲတဲ့ေနာက္
ေခ်ာက္ကမ္းပါးဆိုတာလည္း ဂႏၲ၀င္ဂီတတစ္ပါးပဲေပါ့
တစ္ခုပဲ . တစ္ခုပဲ ..
ဒီေန႔ထိ လူေတြ အယူလြဲေနတဲ့ 'အခ်စ္အေၾကာင္းစစ္စစ္' ကို
ဘယ္လိုလူကမွ ေသခ်ာမသိေလေတာ့
လက္တမ္းပံုျပင္ေတြ တေလတလြင့္ ေရပန္းစားက်န္ခဲ့တာ မဆန္းပါဘူး ။ ။

သိသု

/* မေနာ္ဟရီ ရဲ႕ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ထဲကပါ ။ အရမ္းႀကိဳက္လို႔ သူငယ္ခ်င္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ကူးေရးေပးဖူးပါတယ္။ */

အခုေတာ့ ပါးစပ္ရာဇ၀င္ေလး တစ္ခုျဖစ္လို႔ က်န္ခဲ့ၿပီ။

ေတးေရး - ႏိုင္ျမန္မာ

ေရျပာလိႈင္းကမ္းေျခဆီ
ေျမနီလမ္းကေလးကို ျဖတ္ေလွ်ာက္ခဲ့သည္
ေနျခည္ေရာင္၀ါၿခံဳလႊမ္းသည္
ပင္လယ္ဇင္ေယာ္ေတြ ပ်ံ၀ဲလ်က္ရွိသည္
အေနာက္ဘက္မိုးတိမ္ေတြလည္း ေမ်ာလြင့္ၾကသည္
အေ၀းကထံုးေစတီေလး ဖူးေတြ႕မွန္းရည္
ဆည္းလည္းခတ္သံေတြလည္း သဲ့သဲ့မွ်ကိုယ္ၾကားသည္။

ွဆံပင္ေတြေမ်ာလြင့္ေနသည္
ဒီေရတိုးတက္သံသဲ့သဲ့ၾကားသည္
ငိုသံလိုလိုထင္မိသည္
တခ်ိန္တခါဆီကို ေမွ်ာ္ရည္အသည္းနင့္ျမစ္နဒီ
သကၠရာဇ္ေနာက္ျပန္အတိတ္သြား
ရထားေလးတစ္စင္းသည္
ရုတ္တရက္ထြက္ခြာ ကာလအေဟာင္းမ်ားသို႔ဆီ
ကမ္းစပ္နံေဘးကရြာေလး
တဲစုစုအိမ္တန္းဆီ ။

တူႏွစ္ကိုယ္မနီးစပ္ႏိုင္ၿပီ
ႏွစ္ကိုယ္တူမွန္းတဲ့ အနာဂတ္ခ်စ္တိုင္းျပည္
ထူေထာင္ႏိုင္ရန္ စြန္႔စားမည္
သူငိုေနစဥ္ ေန၀င္စခ်ဳပ္ညရီ
ေႏွးတံု႔ေလးကန္ ေျခလွမ္းမ်ားစခဲ့ၿပီ
တေရြ႕ေရြ႕ ေရြ႕က်န္ရြာေလးပ်ပ်ေ၀းသီ
တေန႔ေတာ့ခ်စ္ေရႊလက္တြဲ
ႏႊဲဆက္ဖို႔ျပန္ခဲ့မည္။

ကိႏၵရာေခ်ာင္းျခားေလၿပီ
ကံၾကမၼာတရားက ရွင္ကြဲ ခြဲရက္ၿပီ
တိမ္လိုေလလို လြင့္သြားၿပီ
ရာသီရယ္ အလီလီေျပာင္းလဲခဲ့ၿပီ
ႏွလံုးသား ႏႈတ္ငံုေတာ္ဦး ဖူးပြင့္ခဲ့ၿပီ
အေ၀းေရာက္ခ်စ္သူ ျပန္ေရာက္ေနာက္က်ခဲ့ၿပီ
အသည္းအသက္ လက္လြန္ တဆင့္စကား နားနင့္နင့္ ရင္ဆို႔ ၿပီ ။

ေမွာ္ဆရာေလး ျဖစ္ခ်င္သည္
ပံုျပင္ေဟာင္းကေလး အသက္သြင္းမိေတာ့မည္
တမလြန္ရြာသူ ျမစန္းၾကည္
ဒီရင္ဒီလြင္ဒီႏွင္ ႏွလံုးသားအရပ္ဆီ
အထိမ္းအမွတ္ မ်က္ရည္ျမစ္ကေလး စီးဆင္းခဲ့ၿပီ
အခုေတာ့ ပါးစပ္ရာဇ၀င္ေလး တစ္ခုျဖစ္ခဲ့ၿပီ
လိႈင္းဆင့္ဆင့္ ေရယ်ာဥ္လိႈင္း
အလြမ္းရစ္မယ့္နဒီအပါးဆီ ။


/* လႊမ္းမိုး သီခ်င္းေလးပါ။ လႊမ္းမိုးဆိုထားတာကိုၾကားဖူးေပမယ့္ သိပ္မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ေဇာ္ပိုင္ျပန္ဆိုထားတာကိုပဲ နားေထာင္ၿပီး၊ အရမ္းႀကိဳက္ေနတာပါ။
ဆံပင္ေတြ လြင့္လာသလိုလို ဆည္းလည္းသံၾကားသလိုလိုနဲ႔၊ ကမ္းေျခတစ္ခုကို သတိရေနမိတယ္။
*/

Give and Take

အေပးနဲ႔အယူ တဲ့ ။ လူတိုင္းၾကားဖူးတဲ့ စကား။ ကၽြန္မတို႔ေန႔တိုင္းႀကံဳေနရတဲ့ သေဘာတရားေလးပါပဲ။ Give ၿပီးမွသာ Take ကလာပါတယ္ တဲ့။ မေပးဘဲနဲ႔ဘာမွမရပါဘူး တဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္။ ေလာကႀကီးမွာ တစ္ခုေပးလို႔ တစ္ခုရတာခ်ည္းပါပဲ။ တရားလည္းတရားပါတယ္ေလ။ တစ္ခုေပးၿပီးလို႔မွ တစ္ခုျပန္မရရင္ေတာ့ ဒါဟာ မတရားေတာ့ပါဘူး။ တစ္ခုရလာၿပီးတာေတာင္ တစ္ခုမွမေပးျဖစ္ခဲ့ေသးဘူးဆိုရင္လည္း ေက်နပ္စရာ မေကာင္းျပန္ပါဘူး။ ဘာမွေပးခ်င္ရင္ ကိုယ္လည္းဘာမွမယူနဲ႔။ ဘာမွမယူရင္ ဘာမွျပန္ေပးစရာမလိုဘူး လို႔လည္း ေျပာလို႔မရပါဘူး။ လူရယ္လို႔ျဖစ္လာရင္ေတာ့ မေပးခ်င္လည္း ေပးေနရမွာပဲ။ မယူခ်င္လည္းယူေနရမွာပါပဲ။
ကၽြန္မအတြက္ကေတာ့ ေပးတယ္။ ယူတယ္ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ အရာ၀တၳဳပစၥည္းတင္မက ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ ေက်နပ္မႈ၊ စတဲ့ စိတ္ခံစားခ်က္ေတြကိုလည္း ထည့္တြက္ထားပါတယ္။ ကၽြန္မလုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္တခုကို လုပ္ခြင့္ရမယ္။ အခ်ိန္ကုန္မယ္။ ေငြကုန္မယ္။ လူပင္ပန္းမယ္။ အတိုက္အခံလုပ္ရမယ္။ ဆိုရင္ေတာင္ လံုေလာက္တဲ့ေက်နပ္မႈတခုရရင္ပဲ အဲဒါ ကၽြန္မအတြက္ Give and Take ပဲ။ ဒီလိုပဲ။ တခုခုကို ရထားၿပီဆိုရင္လည္း အဲဒီအတြက္ တခုမွျပန္္မေပးရေသးရင္ အလြန္အားနာရပါတယ္။ ေပးတဲ့သူက ဘာမွေမွ်ာ္လင့္မထားရင္ေတာင္ အားနာရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ ေသာသူေတြဆီကေန ကၽြန္မ Take ခ်ည္းလုပ္မိတာရွိပါတယ္။ အဲဒီလူေတြကို ဘာမွျပန္မေပးႏိုင္ေသးတဲ့အခါ ကၽြန္မ အၿမဲ အားနာေနရပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္မေၾကာင့္ ကၽြန္မနဲ႔ပတ္သတ္တဲ့သူေတြ ေပ်ာ္ရႊင္ရတယ္ ဆိုလည္း ဒါ သူတို႔ကို ေပးႏိုင္တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ Give ပါပဲ။
ေသခ်ာစဥ္းစားမယ္ ဆိုရင္ ကၽြန္မတို႔ေတြ Take ေတြပဲ မ်ားေနမလား။ Give ကေရာ ရွိရဲ႕လား။ အင္း .. Give မ်ားမ်ားလုပ္ၿပီး၊ အဲဒီ Give ကေနမွ စိတ္ေက်နပ္ျခင္းဆိုတဲ့ Take ကိုပဲ ျပန္ယူႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားမယ္ဆိုလည္း ဘ၀ႀကီးက ေနေပ်ာ္စရာေကာင္းမယ္ ထင္တာပါပဲ။

ကၽြန္မႀကိဳက္ေသာ .. (၂)

ငါနဲ႔ငါး

ဘာလို႔မ်ား
ငါ့ရဲ႕ေနရာကို
အိမ္မက္ေတြေပးဖို႔
တက္လာခဲ့ၾကလဲ
လိႈင္းတို႔ရယ္ ..။

ေက်ာက္ေဆာင္ေတြ
ထာ၀ရအုပ္မိုးေနတဲ့
ငါ့ရဲ႕လွ်ိဳကေလးထဲမွာ
ငါးတခ်ိဳ႕ ကို ခ်န္ထားလို႔
၀မ္းစာတခုအတြက္သာ
ငါအသက္ရွင္ခဲ့ရင္ျဖင့္
သူတို႔ကို တံစို႔မွာ ကင္မိလိမ့္ ..။

ကံကေခဆဲပါ
သမုဒၵရာရဲ႕ ကမ္းေျခမွာ
ပုလဲရတနာနဲ႔ လဲႏိုင္မယ့္ငါးတို႔ကေတာ့
ငါ မွ်ားတုိင္း ပါမလာခဲ့ ..။

ခင္ျမဇင္ (ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာရသစံုမဂၢဇင္း။ ၃/၉၉)

/* Fish and Me

Why have you, the waves,
Swam up to my place
To give me dreams ?

Always shadowed by rocky cliffs
My ravine has fenced in some fish
Should I only live for my stomach,
I would impale them and grill.

Misfortunes have been befalling me
On the ocean beach
Fish that are worth bartering with pearls
Are not always caught
Though I expected they be.

Translated by Toe Kyaw Hlaing
*/

ကၽြန္မႀကိဳက္ေသာ .. (၁)

ခရီး၀က္မွတ္တိုင္

ၿပီးခဲ့တဲ့ ခရီးတ၀က္ဟာ
နာၾကည္းမႈ ႏြမ္းနယ္မႈ
ဖုန္ခိုးျမဴထုထဲ မႈန္ဖြဲဖြဲက်န္ရစ္ခဲ့ ။

အို . မွတ္တိုင္...
ေျခစံုရပ္လို႔ သင့္ေရွ႕ေမွာက္ေရာက္ခိုက္မွာ
ေနာက္ေၾကာင္း
ေျခလွမ္းေပါင္းေထာင္ရာ
ေ၀းကြာခဲ့ၿပီ ။

ခရီးဦးအစက ခၽြန္ျမတဲ့ဆူး
ေလရူးေလျပင္းေတြလဲ
သြားလာရင္းေအးျမ ေလ့က်င့္သားရခဲ့ရဲ႕ ။

သည့္ထက္ပိုၿပီး မစူးႏိုင္ေတာ့ပါဘူး
သည့္ထက္ပိုၿပီး မရူးႏိုင္ေတာ့ပါဘူး
ခရီးဦးမွတ္တိုင္မွ
ခရီး၀က္မွတ္တိုင္ ယိုင္နဲ႔နဲ႔ေျခလွမ္း
သည္လိုနဲ႔ စမ္းေလွ်ာက္တတ္ခဲ့ၿပီပဲ
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမ်ားစတင္
မွတ္တိုင္ေတြ တသြင္သြင္ျဖတ္သန္း
လမ္းခုလတ္ေရာက္မွေတာ့
ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ရမေပါ့
အို. မွတ္တိုင္
မေ၀းတဲ့မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ
ေျဖာင့္မွန္စြာ ၫႊန္ျပစမ္းပါ။

ခင္ျမဇင္ (စံပယ္ျဖဴမဂၢဇင္း။ ၆/၈၅)

/*
Halfway-stop

Halfway that has so far been made
Together with bitterness and burnout
Left behind in vague
Amidst the clouds of dust.

Oh.. Stop
When standing right at your feet,
The distance of hundred thousand steps, of course
(I've) already reached.

Like pointed thouns
Strong and wild winds of the beginning
As travelling on and on
Have turned out to be coding.

There could be no more strings than ever
Bestronger and wilder the winds could never

Till halfway from the start
In such clumsy steps
(I) could learn to walk on afar.

Hopes dwindled
Hopes started day by day
As getting past stops one by one
Right now on the halfway
Just to move on, having no other way.

Oh.. Stop
Miles are not far away ahead
Please show me the right track.
*/

မိုးရြာၿပီးစ ညေနခင္း

စာေရးဆရာမ ခင္ျမဇင္ရဲ႕ မိုးရြာၿပီးစညေနခင္း ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးကို ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ကဗ်ာအားလံုးကို ဆရာ တိုးေက်ာ္လိႈင္က Translate လုပ္ထားပါတယ္။ ကဗ်ာလည္းႀကိဳက္၊ English ကိုလည္း ေလ့လာခ်င္သူေတြအတြက္ အဆင္ေျပႏိုင္မယ့္စာအုပ္ပါ။
ကဗ်ာဆိုတာ ဖတ္တဲ့သူေပၚမူတည္ၿပီး ခံစားခ်က္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေပးႏိုင္စြမ္း ရွိတဲ့အရာလို႔ ယူဆထားပါတယ္။ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္းအေနနဲ႔ေတာင္ ကဗ်ာတပုဒ္တည္းအေပၚ ခံစားမိတဲ့ခံစားမႈက ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္အေျခအေနေပၚမူတည္ၿပီး တခ်ိန္နဲ႔တခ်ိန္မတူပါဘူး။ ခုခ်ိန္မွာ ရွိတဲ့ကၽြန္မခံစားမႈနဲ႔ပဲ ဒီကဗ်ာစာအုပ္က ကဗ်ာေတြထဲကေန ကၽြန္မႀကိဳက္တဲ့ ကဗ်ာေလး ႏွစ္ပုဒ္ကို တင္ေပးခ်င္ပါတယ္။

Internet and download

ခုတေလာ ကၽြန္မတို႔ ၿမိဳ႕ေလးမွာလည္း Internet ကိုစိတ္၀င္စားမႈ မ်ားျပားလာတယ္ လို႔၀မ္းေျမာက္ဖြယ္ ၾကားသိရပါတယ္။

လြန္ခဲ့ေသာ (၂)ႏွစ္ ကေတာ့ Internet ဆိုတာကို အသံုးျပဳသူေတြ၊ စိတ္၀င္စားသူေတြ ကၽြန္မတို႔ ၿမိဳ႕မွာ ရွားပါးပါေသးတယ္။ Cyber Cafe အေနနဲ႔ဆိုရင္ Training Center တခုနဲ႔ DTP ဆိုင္ တခု၊ ေနရာ(၂)ခုမွာ သံုးလို႔ရပါတယ္။ ipStar ပါ။ Connection ကေတာ့ စိတ္ရွည္ရင္ ရွည္သလိုေပါ့ေနာ္။ Email, Internet သင္တန္းဆိုတာလည္း သီးသန္႔မရွိပါဘူး။ Internet Journal ကိုေတာင္ လြန္ခဲ့တဲ့ (၂)ႏွစ္ကဆိုရင္ ကၽြန္မတို႔ၿမိဳ႕မွာ၀ယ္လို႔မရေသးပါဘူး။

ခုခ်ိန္မွာေတာ့ Cyber Cafe လိုသံုးႏိုင္တာကေတာ့ အရင္ဆိုင္(၂)ဆိုင္ပဲရွိေသးေပမယ့္ Access Kit ေတြသံုးႏိုင္လာၿပီ။ ADSL လည္းရေတာ့မယ္တဲ့။ Email, Internet သီးသန္႔သင္တန္းကိုလည္း ေတာင္းဆိုသူေတြ မ်ားျပားလာပါတယ္။ ADSL ရရင္ေတာ့ Cyber Cafe ဖြင့္ဖို႔ျပင္ဆင္ေနတဲ့ သူေတြလည္း ရွိေနပါၿပီ။ သံုးၾကတာကေတာ့ အမ်ားစုက ထံုးစံအတိုင္း Chat မ်ိဳးစံုနဲ႔ Email ပဲေပါ့။ ဘာပဲသံုးသံုးေလ စိတ္၀င္စားလာတာကိုက positive ပဲမဟုတ္လား။ Internet အသံုးျပဳခက တစ္နာရီကို (1000) က်ပ္ပါ။

ဒါေပမယ့္..................................download 1 MB ကို (300) က်ပ္ ေပးရပါတယ္တဲ့ေလ။( ဘာလို႔လဲဆိုတာေတာ့ ကၽြန္မလည္း ipStar အေၾကာင္းမသိလို႔ မေျပာတတ္ပါဘူး။ ) ဒီေတာ့ Internet သံုးခ်င္ရင္ တစ္နာရီအတြက္ ေငြ (1000)ရယ္၊ စိတ္ရွည္မႈရယ္အျပင္ download လုပ္မယ္ဆိုရင္ download အတြက္လည္း ေငြလိုေသးတာေပါ့။ တစ္နာရီအတြက္ (1000)ပဲ ရွိတယ္ဆိုရင္ေတာ့ download မလုပ္ရံုေပါ့။ ျပႆနာကေတာ့ ကၽြန္မက ကၽြန္မရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္ mp3 သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေလာက္ ပို႔ေပးလိုက္မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္ က သူ႔အိတ္ထဲက အနည္းဆံုး(900) က်ပ္ေလာက္ ကိုႏိႈက္မိၿပီးသားပဲေပါ့။

အင္းေလ..... ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ Internet သံုးခြင့္ရတာ၊ download လုပ္ခြင့္ရတာပဲ ကံေကာင္းလွပါၿပီေလ။ ေနာ့။

ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ တိုးတက္လာပံုမ်ား ေျပာပါတယ္။

အပိုင္းအစမ်ား

မလြမ္းျဖစ္ခဲ့ပါဘူး
ခ်ည္ေႏွာင္ထားတဲ့ႀကိဳးေတြ တင္းလြန္းလို႔။

၀န္မခံျဖစ္ခဲ့ဘူး
ေနာင္တရမွာ ေၾကာက္လို႔။

သြားႏွင့္ပါ။
လမ္းခ်ိဳးတစ္ခုမွာေတာ့ မွီႏိုင္ေကာင္းရဲ႔ ။ ။

Happy Birthday

Happy Birthday My Dear !!!!!!!!!!

She is my loving friend. We have meet since 1997.

I miss u so much. I can't phone to u today. Forgive me.

Happy Birthday and Many happy return of the day............

dairy

ဒီေန႔အတြက္ဒိုင္ယာရီ

စေန၊ တနဂၤေႏြ ႏွစ္ရက္လံုး မနားဘဲ အလုပ္လုပ္ရပါတယ္။ ၀ါသနာပါတဲ့ အလုပ္မဟုတ္ေပမဲ့ ကိုယ့္တာ၀န္ကိုေတာ့ အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားပါတယ္။ ပင္ပန္းတယ္။

Dream 2

ေခါင္းစဥ္မရွိေသာ

ညီမေလးပံုျပင္ကို ငါမသိပါဘူး
ဒါေပမယ့္ အလြမ္းေတြေတာ့ လြင့္လြင့္လာတယ္။

ညီမေလးက ေပ်ာ္ရႊင္ေစတတ္တဲ့ Hamster ေလးဆို
ငါက သစႁစာရွိတဲ့ ေခြးတစ္ေကာင္ပဲ ျဖစ္ခ်င္တယ္။

ညီမေလးက ျပဳစားတတ္တဲ့ စုန္းဆို
ငါက မီးခြက္ေစာင့္ဘီလူးပဲ ျဖစ္ခ်င္တယ္။

သူ႔ႏႈတ္ခမ္းက ညီမေလးလို႔ ဖြဖြရြတ္ခ်ိန္မွာ
ငါ့ႏွလံုးသားက သူ႔နာမည္ကို ညည္းတြားတယ္။

သူ႔ရဲ႕အိပ္ပ်က္ညေတြနဲ႔ ညီမေလးကဗ်ာေတြမ်ားလာခ်ိန္မွာ
ငါက တဖက္သတ္ အိမ္မက္ရွည္ရွည္ေတြကို သိမ္းက်ံဳးမက္တယ္။

သူက ညီမေလးပံုျပင္ကို အသက္သြင္းလို႔ ေကာင္းတုန္းမွာ
ငါကေတာ့ ရင္ခုန္သံေတြကို ေသဆံုးခိုင္းေနရတယ္။

ညီမေလးပံုျပင္ကို ငါမသိပါဘူး
ဒါေပမယ့္ အလြမ္းေတြေတာ့ လြင့္လြင့္လာတယ္။

Threefold Refuge (သရဏဂံုသံုးပါး)

သရဏဂံု(၃)ပါး
Taking Threefold Refuge

၁။ ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၦာမိ။
(ျမတ္စြာဘုရားကို ကိုးကြယ္ရာဟူ၍ ယံုၾကည္ဆည္းကပ္ပါ၏ ။)
I take refuge in the Buddha.

၂။ ဓမၼံ သရဏံ ဂစၦာမိ။
(တရားေတာ္ကို ကိုးကြယ္ရာဟူ၍ ယံုၾကည္ဆည္းကပ္ပါ၏ ။)
I take refuge in the Dhamma.

၃။ သံဃံ သရဏံ ဂစၦာမိ။
(သံဃာေတာ္ကို ကိုးကြယ္ရာဟူ၍ ယံုၾကည္ဆည္းကပ္ပါ၏ ။)
I take refuge in the Sangha.

သရဏဂံုအက်ိဳးျပကဗ်ာ

သရဏဂံု တကယ္ၿမဲရင္၊ အပါယ္ငရဲေၾကာက္ဖို႔မလို။
နတ္ျဖစ္ေသာ္လည္္း တူႏိုင္ရိုးလား၊ ဆယ္မ်ိဳးဂုဏ္စု သူ႔ထက္ပို။
ငါးျဖာအာရံုလာမတုႏွင့္၊ အာယု၊ ၀ဏၰ၊ သုခဆို။
အာဏာပိုင္စိုး၊ ေႁခြရံတိုး၊ ဆယ္မ်ိဳးဂုဏ္ကဲပို။
အဲဒါေၾကာင့္ သရဏဂံုပန္း၊ အစဥ္လန္း ဆင္ျမန္းပန္ေစလို။

/* ၁။ အသက္ရွည္ျခင္း ၂။ အဆင္းလွျခင္း ၃။ ခ်မ္းသာႀကီးျခင္း ၄။ အေႁခြအရံမ်ားျခင္း ၅။ အစိုးရျခင္း။
၆။ အဆင္း ၇။ အသံ ၈။ အနံ႔ ၉။ အရသာ ၁၀။ အထိအေတြ႕ တို႔ကိုသံုးေဆာင္ခံစားမႈ၌ သာလြန္ျခင္း */

Five Precepts (ငါးပါးသီလ)

၀ါေခါင္လဆုတ္ (၈)ရက္၊ ဥပုသ္ေန႔ ။

ငါးပါးသီလThe Five Precepts
၁။ ပါဏာတိပါတာ ေ၀ရမဏိသိကၡာပဒံ သမာဒိယာမိ။
(သူ႔အသက္လည္း မသတ္ဘဲ အၿမဲေရွာင္ၾကဥ္မည္။)
I abstain from killing any living being.
၂။ အဒိႏၷာဒါနာ ေ၀ရမဏိသိကၡာပဒံ သမာဒိယာမိ။
(သူ႔ဥစၥာလည္း မခိုးဘဲ အၿမဲေရွာင္ၾကဥ္မည္။)
I abstain from stealing.
၃။ ကာေမသုမိစၦာစာရာ ေ၀ရမဏိသိကၡာပဒံ သမာဒိယာမိ။
(ကာမဂုဏ္လည္း မမွားဘဲ အၿမဲေရွာင္ၾကဥ္မည္။)
I abstain from committing sexual misconduct.
၄။ မုသာ၀ါဒါ ေ၀ရမဏိသိကၡာပဒံ သမာဒိယာမိ။
(လိမ္ညာ၍လည္း မေျပာဘဲ အၿမဲေရွာင္ၾကဥ္မည္။)
I abstain from telling lies.
၅။ သုရာေမရယ မဇၨပမာဒ႒ာနာ ေ၀ရမဏိသိကၡာပဒံ သမာဒိယာမိ။
(ေသအရက္လည္း မေသာက္ဘဲ အၿမဲေရွာင္ၾကဥ္မည္။ မူးယစ္ေဆးလည္း မသံုးစြဲ အၿမဲေရွာင္ၾကဥ္မည္။)
I abstain from taking intoxicating drinks and drugs.

ရင္ခုန္သံဒြိဟ

ရင္ခုန္သံဒြိဟ

ေခါင္းၿဖီးဖို႔နဲ႔ဖိနပ္စီးဖို႔၊
ေၾသာ္.... မဟုတ္ပါဘူး
ႏွလံုးသားကိုက ႏွစ္စံုျဖစ္ေနတာ။

ေလာဘႀကီးတာလား ?
အတၱႀကီးတာလား ?
အခ်စ္ လို႔ နာမည္တပ္ရမွာ အားနာစရာ။

ပံုေျပာခဲ့တာ။
ဟင့္အင္း
ရင္ခုန္သံတစ္ခုစီက ၁၀၀% ပါ။

ထားခဲ့ၾကမယ္။
ရပါတယ္
ငါ့အျပစ္နဲ႔ငါပဲေလ။

ႏွလံုးသားေတြအတြက္
ကံၾကမၼာက
ေခါင္းပန္းလွန္ေပးမွာပါ။

ငါကေတာ့
ကဗ်ာဘြဲ႔မႉးရဲ႕ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကိုပဲ
တရားခံရွာထားမယ္။ ။

Love

အခ်စ္

ႏွလံုးသား email မွတဆင့္
၀င္လာတတ္ေသာ virus တစ္မ်ိဳး။
ဦးေႏွာက္ anti-virus ကိုလွည့္စား၍
ဆင္ျခင္တံုတရား data မ်ားကို
ပ်က္စီးေစသည္။ ။

Intro

ဒီ Blog ေလးကေတာ့ ပထမဆံုးေရးျဖစ္တဲ့ Blog ေလးပါပဲ။ ဒီလိုေရးခ်င္တာေတာ့ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ခုမွသာ ရုပ္လံုးေပၚလာ တာပါ။ ေက်းဇူးတင္ရမယ့္သူေတြကေတာ့ ကၽြန္မဖတ္မိတဲ့ Blog တိုင္းက Blogger ေတြပဲေပါ့။ ေနာက္ Why do we blog Seminar ပါ။ (ေနာက္ သိပ္မရင္းႏွီးေပမဲ့ ကၽြန္မ အားမနာ ပါးမနာ ဒုကၡေပးေနတာကို မဆီမဆိုင္ခံေနရတဲ့ အစ္ကိုတစ္ေယာက္ကိုလည္း ေက်းဇူးအထူးတင္ ရမွာပါ။)

တကယ္တမ္းေတာ့ ကၽြန္မက သာမန္ user တစ္ေယာက္ပါပဲ။ Internet ကိုေတာင္သံုးျဖစ္တာ မၾကာေသးပါဘူး။ Technical ပိုင္းလည္း နားမလည္၊ Software ေတြအေၾကာင္းလည္းမသိ၊ ဘာမွလည္းမတတ္ေတာ့ ဘာကိုေရးရမယ္ဆိုတာေတာင္ မသိပါဘူး။ Zawgyi keyboard Installer ကိုေတာင္ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္လေလာက္ကမွ စမ္းတ၀ါး၀ါးသိလာတာပါ။

ကဲ… ဒီေတာ့ ကၽြန္မ ဘာေတြေရးမလဲ။ ခံစားခ်က္ေတြ၊ စိတ္ကူးေတြကိုပဲ dairy သေဘာမ်ိဳးေလးေရးမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားပါတယ္။ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မလည္း Challenge လုပ္ထားပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ တိုးတက္မႈကိုေပါ့။ ဒီBlog ေလးကို လာဖတ္တဲ့သူ တခုခုရသြားဖို႔ အတြက္ဆိုရင္ ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္ အမ်ားႀကီးေလ့လာရမယ္ေလ။ ဘယ္ေလာက္တိုးတက္ လာမလဲ ဆိုတာ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ ေစာင့္ၾကည့္ခ်င္ပါတယ္။

ဒီႏွစ္ (2007) မွာ ကၽြန္မ စိတ္ဓာတ္ေတြေတာ္ေတာ္က်ေနပါတယ္။ ကၽြန္မအတြက္ ကံမေကာင္းတဲ့ ႏွစ္တစ္ႏွစ္ လို႔ဆိုရမွာေပါ့။ စာအုပ္ဖတ္ရင္ေတာင္ ေခါင္းထဲဘာမွမ၀င္ပါဘူး။ ဒါ negative အေျခအေနဆိုတာ ကၽြန္မသိပါတယ္။ ဒါကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဖို႔ ကၽြန္မ ႀကိဳးစားေနပါတယ္။ ဒီ Blog ဟာ လည္း ကၽြန္မႀကိဳးစားမႈ တစ္ခုလို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။

ကၽြန္မရဲ႕ Internet သံုးခ်ိန္ဟာ တစ္လမွာ နာရီ(၂၀)ထက္ မပိုတာမို႔လို႔ ေန႔တိုင္း Update မျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႀကိဳးစားသြားပါ့မယ္။

Break

လမ္းခြဲ

ၿပီးခဲ့ၿပီပဲ

လြမ္းမေနပါနဲ႔။

မင္းအလြမ္းေၾကာင့္

ငါအသက္ရႈက်ပ္တယ္။

ေျပာျပေနစရာမလိုပါဘူး

ရင္ထဲရွိရံုနဲ႔တင္ ေက်နပ္တယ္။

သူ႔အျပစ္

ကိုယ့္အျပစ္

ကံၾကမၼာလို႔ပဲ ထားလိုက္ပါ။

ခ်စ္သူတိုင္းသာ ေပ်ာ္ၾကရရင္

အလြမ္းသီခ်င္းေတြ ႏွေျမာစရာ

ကိုယ္တို႔ အနစ္နာခံလိုက္ၾကရေအာင္။

/* This is wirtten in my uni hons: life. */

My Gtalk Picture

This is my gtalk picture. Most of my gtalk friends tell me to change that picture. So ugly. But i like it so much.

coz it is the same with me.

Dream 1

အိမ္မက္ခူးသူ

ငါဟာ အိမ္မက္ျမင့္ျမင့္ေတြကို

အားက်တတ္တဲ့

ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ပါ။

ယံုၾကည္ျခင္းကို တံခ်ဴလိုသံုး

ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းကို ခုတံုးလုပ္ၿပီး

အိမ္မက္ေတြကို လိုက္ခူးမိတယ္။

ငါကပဲ ညံ့လြန္းတာလား?

ငါ့အိမ္မက္ေတြကပဲ ျမင့္လြန္းတာလား?

ငါ့လက္ထဲမွာေတာ့ ဗလာနတိၳပဲ။

မဆံုးႏိုင္ေသးတဲ့ လမ္းေတြေပၚ

မေမာတမ္းေလွ်ာက္ရင္း

တခါတခါေတာ့လည္း

အခါခါရင္းရတဲ့ ရင္ဘတ္ကိုပဲ

အားနာလာမိတယ္။

I have written this poem when i have attended my uni second year (2003).