ကၽြန္မဘ၀ရဲ႕ နံပါတ္(၁)ေနရာမွာ႐ွိတဲ့ လူဆိုး(၂)ေယာက္အေၾကာင္း။
သူတို႔ကို အေဖ၊အေမနဲ႔တန္းတူ နံပါတ္(၁)ထားရတာ အေၾကာင္း႐ွိတယ္။
ဒီလို ဒီလို .. ကၽြန္မေတာ္ေတာ္ ငယ္ေသးတဲ့အ႐ြယ္ကအေတြးထဲမွာ .. အေဖနဲ႔အေမ ကြဲမ်ားကြဲရင္ ဘယ္သူနဲ႔မ်ားလိုက္ရပါ့မလဲလို႔ မၾကာမၾကာေတြးဖူးတယ္။ (ေတြးမယ့္သာေတြးတာပါ။ အေဖနဲ႔အေမက ရန္ေတာင္ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္္မွ မျဖစ္ဘူးတာ။) ကၽြန္မက အေမ့ကိုခ်စ္တဲ့ အေဖ့သမီးေလ။ တစ္ေယာက္နဲ႔လိုက္သြားရင္ တစ္ေယာက္အေပၚ ဘက္လိုက္သလို ျဖစ္မွာစိုးတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီအေတြး ေတြးမိတိုင္း အေဖေရာ၊ အေမေရာနဲ႔မေနဘဲနဲ႔ သူတို႔(၂)ေယာက္နဲ႔ပဲေနမယ္လို႔စဥ္းစားတယ္။ အဲဒီအေတြးက ေတာ္ေတာ္အျမစ္တြယ္ဖူးလို႔ သူတို႔အတြက္ နံပါတ္စဥ္းစားေတာ့ အားနာနာနဲ႔ပဲ နံပါတ္(၁)ေပးလိုက္ရေတာ့ တာေပါ့။
ကဲ .. တစ္ေယာက္စီနဲ႔ စၾကရေအာင္။
ပထမတစ္ေယာက္က "ကိုကိုႀကီး" လို႔ ကၽြန္မေခၚတဲ့ လူဆိုး၀၀ႀကီးပါ။ ႐ုပ္ေရာ၊ စိတ္ေရာ ကၽြန္မနဲ႔ေတာ္ေတာ္တူတဲ့လူဆိုးေလ။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္အထင္ႀကီးတတ္တာ၊ တကိုယ္ေကာင္းဆန္တတ္တာ၊ ဆရာလုပ္တတ္တာ အဲဒီလိုအက်င့္ဆိုးေတြကအစကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္တူတာ။ ဘယ္ေတာ့မွ ကၽြန္မကိုအလိုမလိုက္တတ္ဘဲ၊ အၿမဲအႏိုင္က်င့္တတ္လို႔ အေပၚယံအားျဖင့္ေတာ့ မတည့္ေပမဲ့၊ ကၽြန္မရဲ႕မသိစိတ္ကေန ကၽြန္မရဲ႕ အျပဳအမူ၊ အမူအက်င့္ေတြကို အလႊမ္းမိုးထားဆံုး လူတစ္ေယာက္လို႔ ေျပာရမွာေပါ့။ ကၽြန္မလုပ္မိတဲ့ အလုပ္ေတြက သူ႔ေျခရာေတြကို မသိမသာလိုက္လိုက္မိတတ္တာ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မမသိလိုက္ခင္မွာပါပဲ။ ေလာကႀကီးမွာ ကၽြန္မလုပ္သမွ်ကို အ႐ံႈ႕ခ်ဆံုး၊ မေကာင္းအေျပာဆံုး တစ္ဦးတည္းေသာသူေလ။ ဒါ့အျပင္ ကၽြန္မသိခ်င္တာမွန္သမွ် ထြက္လာႏိုင္တဲ့ အဘိဓာန္၀၀ႀကီးလည္း ျဖစ္ပါေသးတယ္။
ဒုတိယတစ္ေယာက္က လူဆိုးပိန္ပိန္ေလးပါ။ "ကိုကိုငယ္" လို႔ သူ႔ကို ကၽြန္မေခၚပါတယ္။ အျပင္ပန္းၾကည့္ရင္ ေရခဲတံုးတစ္တံုးနဲ႔တူေပမဲ့၊ ခဏခဏအရည္ေပ်ာ္တတ္တဲ့ လူဆိုးေပါ့။ ဘယ္ေတာ့မွျပန္မေျပာသလို၊ ဘယ္ေတာ့မွလဲနားမေထာင္တတ္တဲ့လူစားမ်ိဳးေလ။ ကၽြန္မဘက္မွာ အၿမဲ႐ွိတယ္လို႔ထင္ရသလိုနဲ႔၊ ကၽြန္မကို ဂ႐ုမစိုက္တတ္ျပန္ဘူး။ စိတ္ေရာ၊ ႐ုပ္ေရာကၽြန္မတို႔နဲ႔ သိပ္မတူဘဲ၊ အလတ္ဆိုတဲ့အတိုင္း ခပ္လပ္လပ္ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုပါေတာ့။ ေလာကႀကီးမွာ ကၽြန္မေျပာသမွ် "အင္း" လိုက္တတ္တဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာသူေလ။ ဒါ့အျပင္ ပြစိပြစိနဲ႔ ဆူရပူရတာ ၀ါသနာပါတဲ့ ကၽြန္မအတြက္ ထုသမွ်ခံတဲ့ ေပပိန္ပိန္ေလးလည္း ျဖစ္ပါေသးတယ္။
ကၽြန္မထက္ (၇)ႏွစ္နဲ႔ (၄)ႏွစ္ခြဲ စီႀကီးၾကတဲ့ အဲဒီလူဆိုး(၂)ေယာက္က မီးလိုတစ္မ်ိဳး၊ ေရလိုတစ္မ်ိဳး သူ႔နည္း သူ႔ဟန္နဲ႔ ပူလိုက္ ေအးလိုက္လုပ္တတ္ပါေသးတယ္။ သူတို႔ေမႊးတဲ့မီးနဲ႔ ကၽြန္မအသက္႐ႈရပ္ေလာက္ ေအာင္ျဖစ္ဖူးသလို၊ သူတို႔ေၾကာင့္လည္း ကၽြန္မပညာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတတ္ခဲ့တာပါ။
အခ်ဳပ္ဆိုရရင္ေတာ့ ကၽြန္မအတြက္ အစ္မ၊ ညီမ လိုခ်င္တယ္ဆိုတာ မ႐ွိရေလေအာင္ အျပည့္အ၀ ေနရာယူထားႏိုင္တဲ့ လူဆိုးႀကီးေတြပဲ ျဖစ္ေတာ့ေလသတည္းေပါ့။
သူတို႔ကို အေဖ၊အေမနဲ႔တန္းတူ နံပါတ္(၁)ထားရတာ အေၾကာင္း႐ွိတယ္။
ဒီလို ဒီလို .. ကၽြန္မေတာ္ေတာ္ ငယ္ေသးတဲ့အ႐ြယ္ကအေတြးထဲမွာ .. အေဖနဲ႔အေမ ကြဲမ်ားကြဲရင္ ဘယ္သူနဲ႔မ်ားလိုက္ရပါ့မလဲလို႔ မၾကာမၾကာေတြးဖူးတယ္။ (ေတြးမယ့္သာေတြးတာပါ။ အေဖနဲ႔အေမက ရန္ေတာင္ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္္မွ မျဖစ္ဘူးတာ။) ကၽြန္မက အေမ့ကိုခ်စ္တဲ့ အေဖ့သမီးေလ။ တစ္ေယာက္နဲ႔လိုက္သြားရင္ တစ္ေယာက္အေပၚ ဘက္လိုက္သလို ျဖစ္မွာစိုးတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီအေတြး ေတြးမိတိုင္း အေဖေရာ၊ အေမေရာနဲ႔မေနဘဲနဲ႔ သူတို႔(၂)ေယာက္နဲ႔ပဲေနမယ္လို႔စဥ္းစားတယ္။ အဲဒီအေတြးက ေတာ္ေတာ္အျမစ္တြယ္ဖူးလို႔ သူတို႔အတြက္ နံပါတ္စဥ္းစားေတာ့ အားနာနာနဲ႔ပဲ နံပါတ္(၁)ေပးလိုက္ရေတာ့ တာေပါ့။
ကဲ .. တစ္ေယာက္စီနဲ႔ စၾကရေအာင္။
ပထမတစ္ေယာက္က "ကိုကိုႀကီး" လို႔ ကၽြန္မေခၚတဲ့ လူဆိုး၀၀ႀကီးပါ။ ႐ုပ္ေရာ၊ စိတ္ေရာ ကၽြန္မနဲ႔ေတာ္ေတာ္တူတဲ့လူဆိုးေလ။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္အထင္ႀကီးတတ္တာ၊ တကိုယ္ေကာင္းဆန္တတ္တာ၊ ဆရာလုပ္တတ္တာ အဲဒီလိုအက်င့္ဆိုးေတြကအစကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္တူတာ။ ဘယ္ေတာ့မွ ကၽြန္မကိုအလိုမလိုက္တတ္ဘဲ၊ အၿမဲအႏိုင္က်င့္တတ္လို႔ အေပၚယံအားျဖင့္ေတာ့ မတည့္ေပမဲ့၊ ကၽြန္မရဲ႕မသိစိတ္ကေန ကၽြန္မရဲ႕ အျပဳအမူ၊ အမူအက်င့္ေတြကို အလႊမ္းမိုးထားဆံုး လူတစ္ေယာက္လို႔ ေျပာရမွာေပါ့။ ကၽြန္မလုပ္မိတဲ့ အလုပ္ေတြက သူ႔ေျခရာေတြကို မသိမသာလိုက္လိုက္မိတတ္တာ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မမသိလိုက္ခင္မွာပါပဲ။ ေလာကႀကီးမွာ ကၽြန္မလုပ္သမွ်ကို အ႐ံႈ႕ခ်ဆံုး၊ မေကာင္းအေျပာဆံုး တစ္ဦးတည္းေသာသူေလ။ ဒါ့အျပင္ ကၽြန္မသိခ်င္တာမွန္သမွ် ထြက္လာႏိုင္တဲ့ အဘိဓာန္၀၀ႀကီးလည္း ျဖစ္ပါေသးတယ္။
ဒုတိယတစ္ေယာက္က လူဆိုးပိန္ပိန္ေလးပါ။ "ကိုကိုငယ္" လို႔ သူ႔ကို ကၽြန္မေခၚပါတယ္။ အျပင္ပန္းၾကည့္ရင္ ေရခဲတံုးတစ္တံုးနဲ႔တူေပမဲ့၊ ခဏခဏအရည္ေပ်ာ္တတ္တဲ့ လူဆိုးေပါ့။ ဘယ္ေတာ့မွျပန္မေျပာသလို၊ ဘယ္ေတာ့မွလဲနားမေထာင္တတ္တဲ့လူစားမ်ိဳးေလ။ ကၽြန္မဘက္မွာ အၿမဲ႐ွိတယ္လို႔ထင္ရသလိုနဲ႔၊ ကၽြန္မကို ဂ႐ုမစိုက္တတ္ျပန္ဘူး။ စိတ္ေရာ၊ ႐ုပ္ေရာကၽြန္မတို႔နဲ႔ သိပ္မတူဘဲ၊ အလတ္ဆိုတဲ့အတိုင္း ခပ္လပ္လပ္ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုပါေတာ့။ ေလာကႀကီးမွာ ကၽြန္မေျပာသမွ် "အင္း" လိုက္တတ္တဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာသူေလ။ ဒါ့အျပင္ ပြစိပြစိနဲ႔ ဆူရပူရတာ ၀ါသနာပါတဲ့ ကၽြန္မအတြက္ ထုသမွ်ခံတဲ့ ေပပိန္ပိန္ေလးလည္း ျဖစ္ပါေသးတယ္။
ကၽြန္မထက္ (၇)ႏွစ္နဲ႔ (၄)ႏွစ္ခြဲ စီႀကီးၾကတဲ့ အဲဒီလူဆိုး(၂)ေယာက္က မီးလိုတစ္မ်ိဳး၊ ေရလိုတစ္မ်ိဳး သူ႔နည္း သူ႔ဟန္နဲ႔ ပူလိုက္ ေအးလိုက္လုပ္တတ္ပါေသးတယ္။ သူတို႔ေမႊးတဲ့မီးနဲ႔ ကၽြန္မအသက္႐ႈရပ္ေလာက္ ေအာင္ျဖစ္ဖူးသလို၊ သူတို႔ေၾကာင့္လည္း ကၽြန္မပညာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတတ္ခဲ့တာပါ။
အခ်ဳပ္ဆိုရရင္ေတာ့ ကၽြန္မအတြက္ အစ္မ၊ ညီမ လိုခ်င္တယ္ဆိုတာ မ႐ွိရေလေအာင္ အျပည့္အ၀ ေနရာယူထားႏိုင္တဲ့ လူဆိုးႀကီးေတြပဲ ျဖစ္ေတာ့ေလသတည္းေပါ့။
No comments:
Post a Comment