ဆိုင္ကယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္ဘာသာစီးတတ္ေအာင္ သင္ဖို႔တခါမွ မစဥ္းစားဖူးဘူး။ အေဖ၊ အစ္ကိုႏွစ္ေယာက္နဲ႔တင္ ကၽြန္မအတြက္ သြားဖို႔လာဖို႔ အဆင္ေျပေနပါၿပီ။
ကၽြန္မပိစိကေလးတုန္းကေတာ့ အေဖ့ဆိုင္ကယ္ကို ကၽြန္မတို႔ မိသားစု ၅ ေယာက္လံုးစီးၾကတာေလ။ အေဖကေရွ႔က၊ အေမကေနာက္က၊ ကိုကိုၾကီးက ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ၊ ကိုကိုငယ္က အေဖ့ေရွ႔မွာ၊ ကၽြန္မက အေမ့ေပါင္ေပၚမွာေပါ့။ အဲဒါကေတာ္ေတာ္ငယ္တုန္းကပါ။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီလိုဘယ္ရေတာ့မလဲ။
ခုခ်ိန္ထိေတာ့ ဆုိင္ကယ္ဆိုရင္ အေဖ့ေနာက္က လိုက္စီးရမွ လံုျခံဳတယ္လို႔ထင္တာပဲ။ ကိုကိုငယ္ ဆိုင္ကယ္စီးတတ္လာေတာ့လည္း ကၽြန္မကအလိုလို ဆိုင္ကယ္ေနာက္ေရာက္ရတာပါပဲ။ စက္ဘီးနဲ႔တုန္းက ကိုကိုၾကီးေနာက္ တခါမွ မစီးဖူးလိုက္ေပမယ့္ ဆိုင္ကယ္နဲ႔က်ေတာ့ အခါခါစီးဖူးခဲ့ပါတယ္။ ကိုကိုၾကီးက ဆိုင္ကယ္ေမာင္းရင္ သီခ်င္းဆုိတတ္တယ္။ ကိုကိုငယ္က်ေတာ့ ကၽြန္မေျပာသမွ်စကားကိုပဲ နားေထာင္ေနတတ္တယ္။
တကၠသိုလ္ တတိယႏွစ္ေရာက္မွသာ သူငယ္ခ်င္းေတြေနာက္ လိုက္စီးဖူးတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ပထမဆံုးက ခ်ိဳမာ ပါ။ သူက မြတ္ဆလင္ျဖစ္ၿပီး၊ မြတ္ဆလင္လိုသာ ၀တ္ပါတယ္။ ေခါင္းမွာလည္း ပ၀ါျခံဳတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းကိစၥအတြက္ သြားဖို႔ျဖစ္လာေတာ့ မိန္းကေလးဆိုလို႔ ကၽြန္မနဲ႔ ခ်ိဳမာ ႏွစ္ေယာက္ပဲ။ ခ်ိဳမာက ဆိုင္ကယ္စီးလာေရာ၊ ကၽြန္မအတြက္ေရြးစရာမရွိ တခါတည္း သူ႔ဆိုင္ကယ္ေနာက္သာ လိုက္ရေတာ့တာေပါ့။ သတိအရဆံုးကေတာ့ သူ႔ေခါင္းကပ၀ါႏွစ္စက ကၽြန္မမ်က္ႏွာကို အျမဲလာရိုက္ေနတာပါပဲ။ ကၽြန္မ ကမ္းနားလမ္းက သြားခ်င္တယ္ဆိုေတာ့လည္း သူ႔ခမ်ာ ပတ္ၿပီးေမာင္းေပးပါေသးတယ္။ ခုေတာ့ သူလည္း ဒီေလာကၾကီးမွာ မရွိေတာ့ဘူး။ အရင္ဆံုးခြဲသြားခဲ့ၿပီ။ ဆိုင္ကယ္ျမင္ရင္ သတိရတတ္တဲ့အထဲမွာ ခ်ိဳမာလည္း ထိပ္ဆံုးက ပါပါတယ္။
No comments:
Post a Comment