အနက္ေရာင္

ငယ္ငယ္ကတည္းက ဘာအစြဲနဲ႔မွ မဟုတ္ေပမယ့္ သံုးေလ့သံုးထ လံုး၀မရွိခဲ့တဲ့အေရာင္။
စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ၀တ္ဆင္သံုးစြဲခဲ့တာေတာ့ အျဖဴ။ ေနာက္ပိုင္း အျဖဴရဲ႕ စြန္းထင္းလြယ္မႈ၊ အညစ္ေပမခံမႈေၾကာင့္ အျဖဴေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို သံုးစြဲေလ့ သိပ္မရွိေတာ့ပဲ လံုလံုျခံဳျခံဳသာ သိမ္းထားျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ဟိုအေရာင္၊ ဒီအေရာင္နဲ႔ အေရာင္စံုခဲ့တာပဲ။ ခုတေလာေတာ့ အမည္းေရာင္ကို အသံုးမ်ားလာတာ။ ပထမပိုင္းေတာ့ လိုက္ေလ်ာညီေထြရွိမႈေၾကာင့္ သံုးရာကေန တျဖည္းျဖည္း သူ႔ရဲ႕ ခံ့ညားမႈကိုသေဘာက်လာတယ္။
အနက္ေရာင္၊ အမည္းေရာင္ နဲ႔ပတ္သက္ရင္ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ကို သတိရတယ္။ မိေကာက္ရဲ႕ကဗ်ာေလးပါ။ အနက္ေရာင္လို႔ ေတြးမိတိုင္း အဲဒီက စာေၾကာင္းေတြက ေခါင္းထဲေရာက္တဲ့ထိ ၾကိဳက္တာပါ။ ျဖစ္ႏိုင္တာတခုကလည္း အဲဒီကဗ်ာေၾကာင့္ အနက္ေရာင္စြဲလမ္းမႈ ျဖစ္လာတာမ်ားလား။ ကဲ.. ခံစားၾကည့္ပါဦး။

အနက္ေရာင္

မဂၤလာမဲ့တယ္လို႔
သတ္မွတ္လာခဲ့ရင္
သေဘာတူစြာ
၀န္ခံပါတယ္။

၀မ္းနည္းျခင္းသရုပ္အတြက္
အဖက္လုပ္ၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ
အလိုရွိသမွ်
လိုက္ေလ်ာေပးတတ္ပါတယ္။

ျပင္းရွတဲ့ေနမင္းေအာက္
မျဖစ္မေန ေလွ်ာက္ၾကရင္း
ပူေလာင္ျခင္းမ်ားကို
သူတကာထက္ပိုၿပီး
လက္ခံသိမ္းဆည္းထားႏိုင္တယ္။

သူနဲ႔တြဲဖက္ ဆင္ယင္တဲ့အခါ
ကလက္တက္တက္ ကာလာေတြဟာ
သပ္ရပ္ၿပီး ခမ္းနားလာတယ္။

ခုနစ္ေရာင္စပ္
အျဖဴငညစ္ပတ္က
ကိုယ့္ဇာတ္ကိုယ္မရည္လည္ဘဲ
"အသန္႔စင္ဆံုးေသာ" ဆိုင္းဘုတ္ဆြဲ
ေမာက္မာ ႏိုင္စားရဲတဲ့အခါလဲ
သူကေတာ့ ခြင့္လႊတ္ၿမဲေပါ့။

တည္ၿငိမ္တဲ့ အရိပ္အေယာင္ေၾကာင့္
မာနမေထာင္ဘူး
ရင့္က်က္မႈသဏၭာန္ေတြနဲ႔
မာန္ေတြလဲ မတက္ဘူး။

သူဟာ
အက်ည္းတန္ခ်င္တန္မယ္
အထီးက်န္ဆန္ခ်င္ဆန္မယ္
ဒါေပမယ့္
သူ႔ကို ျမတ္ႏိုးလြန္းတဲ့ လူတစ္ေယာက္
ေကာင္းကင္ေအာက္မွာ ရွိပါတယ္။    ။

မိေကာက္