ေစာရနကၡတ္နဲ႔ ယွဥ္ေမြးတာတို႔၊ ဘာတို႔ ၾကားဖူးၾကမယ္ ထင္တယ္။ ကၽြန္မက် ဘာနကၡတ္နဲ႔ ယွဥ္မွန္းမသိပါဘူး။ ကၽြန္မလက္နဲ႔ထိရင္ ပ်က္တာခ်ည္းပဲ။ ကၽြန္မအစ္ကိုၾကီးက ဆိုရင္ ခဏခဏ ေျပာဖူးတယ္။ ကၽြန္မက ဖ်က္ဆီးေရး Monster တစ္မ်ိဳးပဲတဲ့။ ဟုတ္မ်ားေနမလားပဲ။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဘာလုပ္လုပ္ ပ်က္တာမ်ားကိုကိုး။ အိမ္မွာ ပစၥည္း ၁၀ခုပ်က္ရင္ ၉ခုက ကၽြန္မလက္ထဲမွာ ပ်က္တာ။ ကၽြန္မထင္တာေတာ့ ပ်က္ခါနီးကိုင္မိလို႔မ်ားလားလို႔ပါ။ ပစၥည္းတစ္ခုကို သူေရာ ကိုယ္ေရာ တူတူသံုးတယ္ဆိုအံုးေတာ့ ကၽြန္မလက္ထဲက ပစၥည္းပဲ အရင္ပ်က္တာ၊ ေပ်ာက္တာမ်ားတယ္။ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းရွိလို႔လားလဲ မသိပါဘူး။
တခါတခါဆို အဲဒီလို အပ်က္ဓါတ္က ရက္ဆက္က်တာ။ တခါတေလလည္း အေကာင္းပါ။ ခုတေလာေတာ့ အပ်က္ဓါတ္ေလးျပန္က်ေနျပန္ေရာ။
ၿပီးခဲ့တဲ့ ရက္က ကၽြန္မအရမ္းၾကိဳက္တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ ထီးအမည္း အရွည္ေလး (ကၽြန္မက ကၽြန္မရဲ႕ ကင္ဒိုဓါးရွည္လို႔ ေခၚပါတယ္။ ) အဲဒါေလး ကိုင္းက်ိဳးသြားေရာ။ ေဆာင္းမရေတာ့ေတာ့ ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတာ။ ဒါေတာင္ ရံုးကလူေတြက ကၽြန္မကို "ထီးေျပာင္းလိုက္တာလား" ေမးၾကေသးတယ္။ မၫွာမတာ။
ေနာက္ ကၽြန္မ ေက်ာပိုးအိတ္မွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ေသာ့ခ်ိတ္ေလးေပ်ာက္သြားတယ္။ အစ္မတစ္ေယာက္လက္ေဆာင္ေပးထားတာ။ ကၽြန္မေသာ့ခ်ိတ္ေတြက ခဏခဏေတာ့ ေပ်ာက္တတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေသာ့ခ်ိတ္ေလးက အရမ္းၾကိဳက္လို႔။ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတာ။
ကဲ ဒီေန႔ေရာက္ေရာ။ မနက္ အိမ္မွာ Computer သံုးဖို႔ ဖြင့္ပါတယ္။ Virus Scan လုပ္တုန္းရွိေသး ရပ္သြားၿပီး Restart ျပန္ခ်ေတာ့ Window ျပန္မတက္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မ computer ေလးကေတာ့ ခပ္စုတ္စုတ္ပါပဲ။ ကၽြန္မခိုင္းသမွ်လည္း မညည္းမညဴလုပ္ေပးရွာတာပါ။ ကၽြန္မကသာ ခုတေလာ သူေနမေကာင္းတာ သိရက္နဲ႔ ဟုိ Software တင္ ဒီSoftwareတင္ လုပ္ေနတာ။
ထူးျခားတာတစ္ခုရွိတယ္။ computer ကေလ တခါမွ အစ္ကိုေတြ သံုးတုန္းပ်က္တာမရွိဘူး။ ပ်က္ၿပီဆုိ ကၽြန္မလက္ထဲခ်ည္းပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မပဲ ဖ်က္ဆီးေရး သမားျဖစ္ေနတာ။ ဒီေန႔လည္း တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ပ်က္ျပန္ေရာ။
ဒါနဲ႔ စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ပဲ သင္တန္းကို ထြက္လာလိုက္တာ။ ကားကမွတ္တိုင္ေက်ာ္သြားျပန္ေရာ။ ကားတဆင့္ပဲစီးခ်င္တာေရာ၊ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ ၾကိဳက္တာေရာ ေၾကာင့္ အဲဒီလမ္းေၾကာကို ေရြးထားတာ။ ဆင္းေနက်မွတ္တိုင္ ဆင္းရင္ေတာင္ သင္တန္းေရာက္ဖို႔ 15 မိနစ္ေလာက္ အခ်ိန္ယူရပါတယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ အခ်ိန္က ကပ္ေနရတဲ့ၾကားထဲ။ ကၽြန္မအေတြးလြန္ေနတာနဲ႔ ေက်ာ္ေရာ မွတ္တိုင္က။ အသည္း အသန္ လမ္းျပန္ေလွ်ာက္ရေရာ။
မိုးကာတစ္ဘက္နဲ႔ ဖရိုဖရဲ ေျပးရင္းတန္းလန္း လြယ္ထားတဲ့ေက်ာပိုးအိတ္က ၾကိဳးျပတ္က်ပါေလေရာ။ စိတ္ညစ္သြားတာပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ သင္တန္းေရာက္တယ္။
သင္တန္းၿပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ မုန္႔တီေသာက္မယ္ ဆိုၿပီး ေသာက္ေနက် ဆိုင္သြားတာ။ ထူးထူးဆန္းဆန္းပိတ္ထားတယ္ေလ။ ဒါနဲ႔ အဲဒီအစ္မေတြကပဲ အိတ္ကျပဳတ္သြားတဲ့ ကြင္းလိုက္ရွာေပးတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ ေက်ာပိုးအိတ္ေလး ပိုက္ထားရတာေပါ့။ ဟုိနားမွာ ရွိတယ္ ဆိုလို႔ သြားရင္ ဆိုင္ပိတ္တာနဲ႔။ ဒီနားဆိုရင္ မရွိတာနဲ႔။ အစ္မေတြလည္း သြားစရာရွိတာနဲ႔။ " ဆု နင္ ဘုရားမရွိခိုး လာဘူးထင္တယ္" တဲ့။ ဘယ္ဟုတ္မလဲ။ ဥပုသ္ေန႔မို႔။ တရားေတာင္နာခဲ့ေသး။ ကံကိုမေကာင္းတာ။ သူတို႔ကလည္း " နင္ခုတေလာ ဟိုဟာတလြဲလုပ္လိုက္ ဒီဟာတလြဲလုပ္လိုက္နဲ႔ ဟိုေပ်ာက္ဒီပ်က္နဲ႔၊ နင္အိမ္ျပန္ေတာ့တဲ့" ။ ေနာက္ေန႔မွ ရွာေပးမယ္တဲ့။
ဒါေတာင္ ကၽြန္မက ေခါင္းမာမာနဲ႔ပဲ ကၽြန္မသိတဲ့ အိတ္ျပင္တဲ့ဆိုင္ကို တကူးတက သြားတာေတာင္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဆိုင္ပိတ္ျပန္ေရာ။ ဥပုသ္ေန႔ကိုး။
ဒါနဲ႔မ်ားေတာင္ အိမ္မျပန္ေသးဘဲ အင္တာနက္ဆိုင္မွာ ခုထိ။
ေနာက္ထပ္ ဘာေတြဖ်က္ဦးမယ္ေတာ့ မသိေသးဘူး။ ခပ္ေၾကာက္ေၾကာက္ပဲ။
ဘာနကၡတ္နဲ႔မ်ားယွဥ္ေမြးပါလိမ့္။
တခါတခါဆို အဲဒီလို အပ်က္ဓါတ္က ရက္ဆက္က်တာ။ တခါတေလလည္း အေကာင္းပါ။ ခုတေလာေတာ့ အပ်က္ဓါတ္ေလးျပန္က်ေနျပန္ေရာ။
ၿပီးခဲ့တဲ့ ရက္က ကၽြန္မအရမ္းၾကိဳက္တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ ထီးအမည္း အရွည္ေလး (ကၽြန္မက ကၽြန္မရဲ႕ ကင္ဒိုဓါးရွည္လို႔ ေခၚပါတယ္။ ) အဲဒါေလး ကိုင္းက်ိဳးသြားေရာ။ ေဆာင္းမရေတာ့ေတာ့ ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတာ။ ဒါေတာင္ ရံုးကလူေတြက ကၽြန္မကို "ထီးေျပာင္းလိုက္တာလား" ေမးၾကေသးတယ္။ မၫွာမတာ။
ေနာက္ ကၽြန္မ ေက်ာပိုးအိတ္မွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ေသာ့ခ်ိတ္ေလးေပ်ာက္သြားတယ္။ အစ္မတစ္ေယာက္လက္ေဆာင္ေပးထားတာ။ ကၽြန္မေသာ့ခ်ိတ္ေတြက ခဏခဏေတာ့ ေပ်ာက္တတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေသာ့ခ်ိတ္ေလးက အရမ္းၾကိဳက္လို႔။ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတာ။
ကဲ ဒီေန႔ေရာက္ေရာ။ မနက္ အိမ္မွာ Computer သံုးဖို႔ ဖြင့္ပါတယ္။ Virus Scan လုပ္တုန္းရွိေသး ရပ္သြားၿပီး Restart ျပန္ခ်ေတာ့ Window ျပန္မတက္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မ computer ေလးကေတာ့ ခပ္စုတ္စုတ္ပါပဲ။ ကၽြန္မခိုင္းသမွ်လည္း မညည္းမညဴလုပ္ေပးရွာတာပါ။ ကၽြန္မကသာ ခုတေလာ သူေနမေကာင္းတာ သိရက္နဲ႔ ဟုိ Software တင္ ဒီSoftwareတင္ လုပ္ေနတာ။
ထူးျခားတာတစ္ခုရွိတယ္။ computer ကေလ တခါမွ အစ္ကိုေတြ သံုးတုန္းပ်က္တာမရွိဘူး။ ပ်က္ၿပီဆုိ ကၽြန္မလက္ထဲခ်ည္းပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မပဲ ဖ်က္ဆီးေရး သမားျဖစ္ေနတာ။ ဒီေန႔လည္း တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ပ်က္ျပန္ေရာ။
ဒါနဲ႔ စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ပဲ သင္တန္းကို ထြက္လာလိုက္တာ။ ကားကမွတ္တိုင္ေက်ာ္သြားျပန္ေရာ။ ကားတဆင့္ပဲစီးခ်င္တာေရာ၊ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ ၾကိဳက္တာေရာ ေၾကာင့္ အဲဒီလမ္းေၾကာကို ေရြးထားတာ။ ဆင္းေနက်မွတ္တိုင္ ဆင္းရင္ေတာင္ သင္တန္းေရာက္ဖို႔ 15 မိနစ္ေလာက္ အခ်ိန္ယူရပါတယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ အခ်ိန္က ကပ္ေနရတဲ့ၾကားထဲ။ ကၽြန္မအေတြးလြန္ေနတာနဲ႔ ေက်ာ္ေရာ မွတ္တိုင္က။ အသည္း အသန္ လမ္းျပန္ေလွ်ာက္ရေရာ။
မိုးကာတစ္ဘက္နဲ႔ ဖရိုဖရဲ ေျပးရင္းတန္းလန္း လြယ္ထားတဲ့ေက်ာပိုးအိတ္က ၾကိဳးျပတ္က်ပါေလေရာ။ စိတ္ညစ္သြားတာပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ သင္တန္းေရာက္တယ္။
သင္တန္းၿပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ မုန္႔တီေသာက္မယ္ ဆိုၿပီး ေသာက္ေနက် ဆိုင္သြားတာ။ ထူးထူးဆန္းဆန္းပိတ္ထားတယ္ေလ။ ဒါနဲ႔ အဲဒီအစ္မေတြကပဲ အိတ္ကျပဳတ္သြားတဲ့ ကြင္းလိုက္ရွာေပးတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ ေက်ာပိုးအိတ္ေလး ပိုက္ထားရတာေပါ့။ ဟုိနားမွာ ရွိတယ္ ဆိုလို႔ သြားရင္ ဆိုင္ပိတ္တာနဲ႔။ ဒီနားဆိုရင္ မရွိတာနဲ႔။ အစ္မေတြလည္း သြားစရာရွိတာနဲ႔။ " ဆု နင္ ဘုရားမရွိခိုး လာဘူးထင္တယ္" တဲ့။ ဘယ္ဟုတ္မလဲ။ ဥပုသ္ေန႔မို႔။ တရားေတာင္နာခဲ့ေသး။ ကံကိုမေကာင္းတာ။ သူတို႔ကလည္း " နင္ခုတေလာ ဟိုဟာတလြဲလုပ္လိုက္ ဒီဟာတလြဲလုပ္လိုက္နဲ႔ ဟိုေပ်ာက္ဒီပ်က္နဲ႔၊ နင္အိမ္ျပန္ေတာ့တဲ့" ။ ေနာက္ေန႔မွ ရွာေပးမယ္တဲ့။
ဒါေတာင္ ကၽြန္မက ေခါင္းမာမာနဲ႔ပဲ ကၽြန္မသိတဲ့ အိတ္ျပင္တဲ့ဆိုင္ကို တကူးတက သြားတာေတာင္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဆိုင္ပိတ္ျပန္ေရာ။ ဥပုသ္ေန႔ကိုး။
ဒါနဲ႔မ်ားေတာင္ အိမ္မျပန္ေသးဘဲ အင္တာနက္ဆိုင္မွာ ခုထိ။
ေနာက္ထပ္ ဘာေတြဖ်က္ဦးမယ္ေတာ့ မသိေသးဘူး။ ခပ္ေၾကာက္ေၾကာက္ပဲ။
ဘာနကၡတ္နဲ႔မ်ားယွဥ္ေမြးပါလိမ့္။
3 comments:
ေၾသာ္..
ဒုကၡ..ဒုကၡ
ဘယ္လိုအေျဖ
ေပးရမွာလဲကြယ္..?
နကၡတ္ နဲ႔ ယွဥ္ ေမြးတာ မဟုတ္ပါဘူး။
ကံနိမ့္ေနရင္ ဒီလိုပဲ
စကားေတာင္ ရွိေသးတယ္
ကံနိမ့္ေနတဲ့ အခါမ်ား အလွဴအိမ္သြားတာေတာင္ ဖိနပ္ေပ်ာက္ရသတဲ့။
IT WILL PASS AWAY................
CHEER UP
တို႔နဲ႕ နကၡတ္ခ်င္း တူပံုမ်ား အခုမွပဲ စိတ္သက္သာရာ ရေတာ့တယ္။ ေဩာ္.... ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ဖ်က္ဆီးေရးသမား ျဖစ္ေနတယ္မွတ္တာ၊ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ အားမငယ္နဲ႕ကြယ္။ တို႔လည္း ရွိပါတယ္လို႔
Post a Comment