ဇီ၀နာရီ
ကမာၻႀကီးဟာ က်ဥ္းေျမာင္းလာတာနဲ႔အမွ် လူသားေတြရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈေဘာင္ဟာလည္း က်ယ္ျပန္႔လာပါတယ္။ အတိတ္တုန္းက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေရာက္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ေနရာေတြဟာလည္း ခုခ်ိန္မွာေတာ့ သြားႏိုင္လာၿပီး၊ ေမြးရပ္ေျမလြမ္းတဲ့ကဗ်ာတို႔ သီခ်င္းတို႔ဆိုတာလည္း အတိတ္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့ပါၿပီ။ ပံုျပင္ေတြထဲကလို လနတ္သမီးက လကမာၻကို ျပန္သြားလို႔ လိုက္သြားခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာင္ လိုက္သြားလို႔ရႏိုင္တဲ့ ေခတ္ျဖစ္လာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေ၀းမွာ ရွိတဲ့အရာကို နီးေအာင္လုပ္တယ္ဆိုိတဲ့ေနရာမွာလည္း ခႏၶာကိုယ္တင္မက စိတ္ကိုပါ အလြန္အကၽြံျဖစ္ေစတဲ့ ကိစၥမဟုတ္ပါလား။
ခုတေလာ ဇီ၀ကမၼေဗဒပညာရွင္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေျပာစကားကို ဖတ္ၿပီး စိတ္ထဲက ခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္။ လူသားေတြရဲ႕ ႏွလံုးဟာ အၾကမ္းအားျဖင့္ ၁ စကၠန္႔မွာ ၁ ႀကိမ္ခုန္ၿပီး၊ ႂကြက္ေတြက ၀.၁ စကၠန္႔မွာ ၁ ႀကိမ္ ခုန္ပါတယ္။ ဆင္ေတြကေတာ့ ၁ ႀကိမ္ ႏွလံုးခုန္ဖို႔ ၃ စကၠန္႔ ၾကာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ဘ၀လံုးရဲ႕ ႏွလံုးခုန္တဲ့အေရအတြက္က အားလံုးမွာ 1.5 ဘီလ်ံ ႀကိမ္ရွိပါတယ္။ သတၱ၀ါအားလံုးဟာ တစ္ဘ၀လံုးအတြင္းမွာ အသံုးျပဳရမယ့္ စြမ္းအင္ဆိုတာကလည္း သတ္မွတ္ထားၿပီးသားပါ။ ေသးငယ္တဲ့ ႂကြက္ေတြက ဘ၀ကို လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္ ျဖတ္သန္းၿပီး၊ ဆင္ေတြကေတာ့ ျဖည္းျဖည္းေဆးေဆး နားနားေနေန အသက္ရွင္ၾကပါတယ္။ လူသားေတြအတြက္လည္း သတ္မွတ္ထားတဲ့ ဇီ၀နာရီ ဆိုတာရွိေပမယ့္ ၿမိဳ႕ေနလူတန္းစားေတြဟာ အဲဒါကို computer တို႔၊ အေ၀းေျပးရထားလမ္းစတာေတြကို သံုးၿပီး ပိုပိုျမန္လာေအာင္ လုပ္ေနတာေၾကာင့္ ဇီ၀နာရီ နဲ႔ တကယ့္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းၾကားရွိတဲ့အခ်ိန္ရဲ႕ ကြာဟမႈကေန စိတ္ဖိစီးမႈ ဆိုတာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။ ၿမိဳ႕ေနလူထုရဲ႕ ေနထိုင္မႈဘ၀ဟာ သဘာ၀မဟုတ္ပါဘူး။ ပံုမွန္ရွိရမယ့္ လူဦးေရရဲ႕ သံုးဆေလာက္နဲ႔ ျပည့္က်ပ္ေနတဲ့ ေျမေအာက္ရထားေတြဟာလည္း ေၾကာက္စရာေကာင္းလွပါတယ္။ အဲဒီလုိမ်ိဳး သိပ္သည္းဆမွာ ေနရတာဟာ ျခင္လိိုေသးငယ္တဲ့ သတၱ၀ါေတြေလာက္ပဲ ျဖစ္ရမွာပါ။ ျပည့္က်ပ္ေနတဲ့ ရထားစီးၿပီး ဆင္ေျခဖံုးေတြကေန ၿမိဳ႕ထဲကို အသြားအျပန္လုပ္ရတာဟာ ေလွာင္အိမ္ထဲသြတ္သြင္းခံရတဲ့ ပိုးေကာင္ေတြလို ျဖစ္ေနၿပီး၊ အဲဒီပိုးေကာင္ေလးေတြက ဆင္ေတြရဲ႕ က်ယ္၀န္းလွတဲ့ လႈပ္ရွားမႈေဘာင္မွာ လႈပ္ရွားသြားလာရသလို ျဖစ္လာတယ္လို႔ ဆိုၾကပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ လူသားေတြဟာလည္း ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ ဇီ၀နာရီအတိုင္း ေနထိုင္တာပဲ ေကာင္းပါတယ္။ အဲဒီလိုမ်ိဳး ေတြးမိေပမယ့္ တကယ့္လက္ေတြ႔ဘ၀မွာေတာ့ စိတ္ဖိစီးမႈေတြကို ေပၚေပါက္ေစတဲ့ computer တို႔၊ အေ၀းေျပးေျမေအာက္ရထားတို႔ကို အသံုးမျပဳလို႔ မရျပန္ပါဘူး။ အတတ္ႏိုင္ဆံုး လုပ္ႏိုင္တာေလးတစ္ခုကေတာ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က မျဖစ္ႏိုင္တာကို လုပ္ေနတယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္ၿပီး၊ စိတ္ဖိစီးမႈေတြကို ေလ်ာ့ခ်ႏိုင္တဲ့ နည္းလမ္းကို စဥ္းစားတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ကမာၻႀကီးဟာ က်ဥ္းေျမာင္းလာတာနဲ႔အမွ် လူသားေတြရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈေဘာင္ဟာလည္း က်ယ္ျပန္႔လာပါတယ္။ အတိတ္တုန္းက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေရာက္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ေနရာေတြဟာလည္း ခုခ်ိန္မွာေတာ့ သြားႏိုင္လာၿပီး၊ ေမြးရပ္ေျမလြမ္းတဲ့ကဗ်ာတို႔ သီခ်င္းတို႔ဆိုတာလည္း အတိတ္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့ပါၿပီ။ ပံုျပင္ေတြထဲကလို လနတ္သမီးက လကမာၻကို ျပန္သြားလို႔ လိုက္သြားခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာင္ လိုက္သြားလို႔ရႏိုင္တဲ့ ေခတ္ျဖစ္လာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေ၀းမွာ ရွိတဲ့အရာကို နီးေအာင္လုပ္တယ္ဆိုိတဲ့ေနရာမွာလည္း ခႏၶာကိုယ္တင္မက စိတ္ကိုပါ အလြန္အကၽြံျဖစ္ေစတဲ့ ကိစၥမဟုတ္ပါလား။
ခုတေလာ ဇီ၀ကမၼေဗဒပညာရွင္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေျပာစကားကို ဖတ္ၿပီး စိတ္ထဲက ခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္။ လူသားေတြရဲ႕ ႏွလံုးဟာ အၾကမ္းအားျဖင့္ ၁ စကၠန္႔မွာ ၁ ႀကိမ္ခုန္ၿပီး၊ ႂကြက္ေတြက ၀.၁ စကၠန္႔မွာ ၁ ႀကိမ္ ခုန္ပါတယ္။ ဆင္ေတြကေတာ့ ၁ ႀကိမ္ ႏွလံုးခုန္ဖို႔ ၃ စကၠန္႔ ၾကာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ဘ၀လံုးရဲ႕ ႏွလံုးခုန္တဲ့အေရအတြက္က အားလံုးမွာ 1.5 ဘီလ်ံ ႀကိမ္ရွိပါတယ္။ သတၱ၀ါအားလံုးဟာ တစ္ဘ၀လံုးအတြင္းမွာ အသံုးျပဳရမယ့္ စြမ္းအင္ဆိုတာကလည္း သတ္မွတ္ထားၿပီးသားပါ။ ေသးငယ္တဲ့ ႂကြက္ေတြက ဘ၀ကို လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္ ျဖတ္သန္းၿပီး၊ ဆင္ေတြကေတာ့ ျဖည္းျဖည္းေဆးေဆး နားနားေနေန အသက္ရွင္ၾကပါတယ္။ လူသားေတြအတြက္လည္း သတ္မွတ္ထားတဲ့ ဇီ၀နာရီ ဆိုတာရွိေပမယ့္ ၿမိဳ႕ေနလူတန္းစားေတြဟာ အဲဒါကို computer တို႔၊ အေ၀းေျပးရထားလမ္းစတာေတြကို သံုးၿပီး ပိုပိုျမန္လာေအာင္ လုပ္ေနတာေၾကာင့္ ဇီ၀နာရီ နဲ႔ တကယ့္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းၾကားရွိတဲ့အခ်ိန္ရဲ႕ ကြာဟမႈကေန စိတ္ဖိစီးမႈ ဆိုတာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။ ၿမိဳ႕ေနလူထုရဲ႕ ေနထိုင္မႈဘ၀ဟာ သဘာ၀မဟုတ္ပါဘူး။ ပံုမွန္ရွိရမယ့္ လူဦးေရရဲ႕ သံုးဆေလာက္နဲ႔ ျပည့္က်ပ္ေနတဲ့ ေျမေအာက္ရထားေတြဟာလည္း ေၾကာက္စရာေကာင္းလွပါတယ္။ အဲဒီလုိမ်ိဳး သိပ္သည္းဆမွာ ေနရတာဟာ ျခင္လိိုေသးငယ္တဲ့ သတၱ၀ါေတြေလာက္ပဲ ျဖစ္ရမွာပါ။ ျပည့္က်ပ္ေနတဲ့ ရထားစီးၿပီး ဆင္ေျခဖံုးေတြကေန ၿမိဳ႕ထဲကို အသြားအျပန္လုပ္ရတာဟာ ေလွာင္အိမ္ထဲသြတ္သြင္းခံရတဲ့ ပိုးေကာင္ေတြလို ျဖစ္ေနၿပီး၊ အဲဒီပိုးေကာင္ေလးေတြက ဆင္ေတြရဲ႕ က်ယ္၀န္းလွတဲ့ လႈပ္ရွားမႈေဘာင္မွာ လႈပ္ရွားသြားလာရသလို ျဖစ္လာတယ္လို႔ ဆိုၾကပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ လူသားေတြဟာလည္း ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ ဇီ၀နာရီအတိုင္း ေနထိုင္တာပဲ ေကာင္းပါတယ္။ အဲဒီလိုမ်ိဳး ေတြးမိေပမယ့္ တကယ့္လက္ေတြ႔ဘ၀မွာေတာ့ စိတ္ဖိစီးမႈေတြကို ေပၚေပါက္ေစတဲ့ computer တို႔၊ အေ၀းေျပးေျမေအာက္ရထားတို႔ကို အသံုးမျပဳလို႔ မရျပန္ပါဘူး။ အတတ္ႏိုင္ဆံုး လုပ္ႏိုင္တာေလးတစ္ခုကေတာ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က မျဖစ္ႏိုင္တာကို လုပ္ေနတယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္ၿပီး၊ စိတ္ဖိစီးမႈေတြကို ေလ်ာ့ခ်ႏိုင္တဲ့ နည္းလမ္းကို စဥ္းစားတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
1 comment:
ဖတ္သြားၿပီး ဥဏ္မမွီတာနဲ.ၿပန္သြားၿပီ။
Republic ကုိ သြားေခၚၿပီး ၿပန္လာခဲ.မယ္။
http://kyawthetlatt.blogspot.com/
Post a Comment