ကၽြန္မက မနက္ဆို (၂၀၄) Mini Bus စီးၿပီး၊ ညေနဆိုရင္ေတာ့ ဘုရင့္ေနာင္လမ္းအတိုင္းသြားတဲ့ ကားေတြစီးျဖစ္တယ္။ အခုတေလာ ကၽြန္မစီးေနက် Bus ေတြေပၚမွာ မနက္လည္း မနက္မို႔လို႔ ညေနလည္းညေနမို႔လို႔ ၾကားေနရ၊ ႀကံဳေနရတဲ့ ျပသနာက ကားခပါပဲ။ Oct လဆန္းေလာက္ကစၿပီး၊ လမ္းပိုင္းအလိုက္ ကားချဖတ္တဲ့ႏႈန္းေတြ ေျပာင္းလိုက္လို႔ တခ်ိဳ႕ တခ်ိဳ႕ ေတြက ပံုမွန္ (၁၀၀)က်ပ္ ေပးရတဲ့ ေနရာကို (၁၅၀)က်ပ္ေပးၾကရပါတယ္။ (၅၀)က်ပ္ ေပးရတဲ့ ေနရာကို (၁၀၀)က်ပ္ေပးၾကရပါတယ္။ မနက္ဆိုရင္ (၂၀၄)ေပၚမွာ အဲဒီျပသနာက သံသာခ်ိဳေအးမဂၤလာေတးအေနနဲ႔ မနက္မနက္နားဆင္ရပါတယ္။ ညေနဆိုရင္ေတာ့ (၄၄)စီးမိရင္ ၾကားရၿပီ ဒီအသံေတြ ....။
မေန႔ညေနက ကၽြန္မျပန္တာ ေနာက္က်ပါတယ္။ လမ္း(၃၀)မွာ ကားေစာင့္ရင္း စီးမိတာက (၄၄)။ ေျပးတက္လိုက္ေတာ့ ေနာက္ဆံုးခံုတန္းမွာ ေနရာရပါတယ္။ ကၽြန္မေဘးမွာက အသက္ (၆၀)အရြယ္ေလာက္ရွိတဲ့ ဘႀကီးတစ္ေယာက္။ တက္တက္ခ်င္းပဲ သူကကၽြန္မကို ဒီကားက (၁၉၉)လား၊ (၄၄)လားလို႔ေမးပါတယ္။ ကၽြန္မက (၄၄)ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းေျပာေတာ့ သူက (၁၉၉)ထင္လို႔တက္လာတာလို႔ေျပာပါတယ္။ အခ်ိန္ကလည္း (၇)နာရီပတ္၀န္းက်င္ျဖစ္ေနၿပီး၊ ထိုင္စရာေနရာလည္းရထားေတာ့ ျပန္မဆင္းေတာ့ဘူးလုိ႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပံုပါပဲ။ ကၽြန္မစိတ္ထဲ ေတြးမိတာကေတာင္ (၁၉၉)နဲ႔(၄၄)က ဒညင္းကုန္းအထိ လမ္းေၾကာတူတူပဲဟာ ဘာစီးစီးတူတူေပါ့၊ ဘာျဖစ္လို႔မ်ား (၁၉၉)စီးခ်င္ရတာလဲေပါ့။ စပယ္ယာပိုက္ဆံလာေကာက္ေတာ့မွ သေဘာေပါက္တယ္။ သူဆင္းမယ့္ မွတ္တိုင္က (၁၉၉)စီးရင္ (၁၅၀)ပဲေပးရၿပီး၊ (၄၄)စီးရင္ (၂၀၀)ေပးရတာကိုး။ ဒီမွာတင္ ျပသနာစေတာ့တာပဲ။ စပယ္ယာကို သူက (၁၅၀)မဟုတ္လားလို႔ ေမးပါတယ္ (တကယ္ေတာ့ သူသိၿပီးသားပါ။ ရမ်ားရမလားဆိုတဲ့ တ၀က္တပ်က္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ေမးတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။) စပယ္ယာက ဘာမွမေျပာပဲ ကပ္ထားတဲ့ ကားခေကာက္ခံႏႈန္းဇယားကိုပဲ လက္ၫိႈးထိုးျပပါတယ္။ (စပယ္ယာခမ်ာလည္း ဒါခ်ည္းပဲ ေျဖေနရလို႔ ေမာရွာၿပီေပါ့)။ ဒါကိုသူက မင္းတို႔က ဘာညာနဲ႔ စကားထမ်ားပါေလေရာ။ စပယ္ယာ ႏွစ္ေယာက္ေရာ၊ ဒရိုင္ဘာပါ ပါလာၿပီး (၅)မိနစ္ေလာက္ ျငင္းခံုအၿပီးမွာ စပယ္ယာေတြနဲ႔ ဒရိုင္ဘာက တိတ္လိုက္ၾကတယ္။ မတိတ္တာက ကၽြန္မေဘးက ဘႀကီးပါ။ သူ႔ၾကည့္ရတာ တေန႔လံုးလည္း အလုပ္အဆင္မေျပလာဘူးနဲ႔တူပါတယ္။ အေၾကာင္းစံုကို တတြတ္တြတ္နဲ႔ေျပာေနေတာ့တာပါပဲ။ ခပ္တိုးတိုးပဲ ေျပာေတာ့ ေတာ့ ေဘးက ကၽြန္မကိုပဲ တိုင္တည္သလိုျဖစ္ေနၿပီး၊ သူတခြန္းေျပာလိုက္ ကၽြန္မေတြးစရာ တခုရလိုက္၊ ရင္ဘတ္ထဲက စူးခနဲေအာင့္လိုက္နဲ႔ ဒုကၡကိုမ်ားေနတာပါပဲ။ လူကလည္း တေန႔လံုးပင္ပန္းတာနဲ႔၊ ဗိုက္ဆာတာနဲ႔ေပါင္းၿပီး၊ ငိုခ်င္သလိုလိုေတာင္ ျဖစ္လာေတာ့တယ္။ ေတာ္ပါေတာ့ လို႔ ေျပာခ်င္ေပမယ့္ မွန္တာေတြမ်ားေနေတာ့လည္း နားေထာင္ေနရင္းနဲ႔ ဘုရင့္ေနာင္လမ္းဆံုကို ဘယ္လိုေရာက္လာမွန္းေတာင္မသိေအာင္ပါပဲ။ ေျပာတာေတြ အမ်ားႀကီးထဲမွာ ကၽြန္မေသခ်ာမွတ္မိတာကေတာ့ " တေန႔လံုးေသေအာင္လုပ္ေတာင္ (၁၀၀၀) ရဖို႔ မနည္းရွာရတာ။ ကားခက (၄၀၀)ကုန္ရင္ ဘာသြားစားရေတာ့မွာလဲ။ " ဆိုတာပါပဲ။ ဟုတ္တာေပါ့။ ကၽြန္မလည္းဒီလိုလကုန္ခါနီးရက္ေတြဆိုရင္ (၁၅၀)ကုန္မဲ့ကားခအစား (၁၀)ပဲကုန္မယ့္ ရထားကိုေျပာင္းစီးရေကာင္းမလား ခဏခဏေတြးရပါတယ္။
ေၾသာ္ ... ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ ႀကံဳရပံုမ်ား ေျပာပါတယ္။
No comments:
Post a Comment