အိမ္မက္တခ်ိဳ႕မက္ေနတယ္။
အဲဒီမွာ မနက္ျဖန္ရွိတယ္။ တဘက္ခါရွိတယ္။
ေက်ာပိုးအိတ္တစ္လံုးလြယ္ထားတယ္။
အဲဒီမွာ မေန႔က နဲ႔ တေန႔က ကိုထည့္ထားတယ္။
လမ္းေတြေလွ်ာက္ေနတယ္။
ဒီေန႔ဆိုတဲ့ မိုင္တိုင္မဆံုးမခ်င္း။
ေျခေထာက္ေတြလည္း မေညာင္းတတ္ဘူး။
သယ္ရတာလည္း မေလးတတ္ဘူး။
အိမ္မက္ေတြလည္း မၿငီးေငြ႔ဘူး။
တစ္ခုပဲ…
လမ္းေတြကေတာ့ ေပ်ာက္တတ္တယ္။
ခုေနာက္ပိုင္း blog ေတြကို Google Reader နဲ႔ပဲ ဖတ္ျဖစ္ေနတယ္။ အေၾကာင္းက ရံုးမွာပဲ သံုးျဖစ္လို႔ပါ။ အင္တာနက္ဆိုင္ကို သြားဖို႔အခ်ိန္မရွိတာလည္း တေၾကာင္းပါ။ Google reader နဲ႔ဖတ္ေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ။ အိမ္အလည္ေတာ့ ေရာက္ပါရဲ႕ အေပါက္၀က ေခ်ာင္းၿပီး ျပန္ထြက္လာသလိုပါပဲ။ comment လည္းေရးလို႔မရဘူး။ cbox မွာလည္း ႏႈတ္ဆက္လို႔မရဘူး။ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲေနာ့။ ဖတ္လို႔ရတာပဲ ေက်းဇူးတင္ရဦးမယ္။
Post တင္ရင္လည္း mail ကေနပဲ တင္ျဖစ္ေတာ့တယ္။ ကိုယ့္အိမ္ထဲကိ္ုယ္ အိမ္ေရွ႔က မ၀င္ျဖစ္တာေတာင္ၾကာၿပီ။ အၿမဲတမ္း ေနာက္ေဖးေပါက္ကခ်ည္း၀င္ေနရတယ္။
သူမ်ားအိမ္အလည္ အေရာက္နည္းေတာ့ ကိုယ့္အိမ္လည္း ဧည့္သည္ပါးရွားပါတယ္။ စိတ္၀င္စားစရာ ပို႔စ္ဆိုလို႔လည္း မရွိသေလာက္။ ဖံုေတြတက္လိုက္။ အားရင္ ျပန္ခါလိုက္။ ေဟာဒီေျခာက္ကပ္ကပ္အိမ္ေလးကပဲ ကၽြန္မရဲ႔ Dairy ျဖစ္ပါတယ္။ ခံစားမႈမ်ား သိမ္းဆည္းရာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ဒီအိမ္ေလးရဲ႕တည္ရွိမႈဟာ အေရးပါလွပါတယ္။ ဒီအိမ္ေလးအေၾကာင္းျပဳၿပီး ရခဲ့တဲ့ အသိမိတ္ေဆြေတြ၊ စိတ္ခံစားမႈေတြ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ ဒီလိုေလးသြားရင္းနဲ႔ပဲ။
စာေမးပြဲနီးလာၿပီ။ ကၽြန္မရဲ႕အက်င့္က စပါၿပီ။ စာေမးပြဲနီးလာတဲ့အခ်ိန္ စာေတြလည္း ၾကည့္ဖို႔က်န္ေသးတယ္။ ၾကည့္ရင္လည္း အခ်ိန္ရွိေသးတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ စာမက်က္ခ်င္တဲ့အတြက္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လိမ္တဲ့နည္းလမ္းကို သံုးတတ္ပါတယ္။ ညဘက္စာက်က္ခ်ိန္မွာ တျခားဟာေတြ လုပ္ရမွာလည္း စိတ္မေျဖာင့္။ ဟိုဟာလုပ္ရႏိုး ဒီဟာလုပ္ရႏိုး ျဖစ္မယ့္အစား ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ပင္ပန္းတယ္ ဆိုၿပီး လွိမ့္ပိန္႔အိပ္တာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ စာေမးပြဲနီးရင္ ကၽြန္မ၀ ၀ လာတတ္တယ္။ အိပ္ခ်ည္းေနတာကိုး။ ဒီေန႔လည္း ျပန္ေရာက္ကတည္းက အိပ္ေနတာ။ ခု တေရးႏိုး မအိပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မအၾကိဳက္ဆံုးစာအုပ္ျဖစ္တဲ့ မိေကာက္ ရဲ႔ ကဗ်ာစာအုပ္ကို ျပန္ဖတ္တယ္။ အဲဒီထဲက အတိုဆံုးကဗ်ာေလးေတြကို ေ၀မွ်လိုက္ပါတယ္။
ေျဖာင့္ခ်က္
စင္စစ္ေတာ့
အခ်စ္ဟာ
မေကာင္းဆိုး၀ါးသာ
မေကာင္းဆိုး၀ါးဆိုတာ
ကံနိမ့္မွ ေတြ႔ရတာတဲ့။
တကယ္ဗ်ာ
က်ဳပ္ ကံနိမ့္ခဲ့ပါတယ္။ ။
*******************************
ခပ္ညံ့ညံ့
ဦးေႏွာက္ထဲက အမုန္း
ႏွလံုးသားထဲက အခ်စ္
ဘယ္ကျဖစ္မွန္းမသိတဲ့ သစၥာ
ဘယ္မွာသြားၿပီး လႊင့္ပစ္ရမွာလဲ။ ။
*******************************
ႏွစ္ကိုယ္ခြဲ
ဟားတိုက္လို႔ ရယ္လိုက္ခ်င္ရဲ႕
ရိႈက္ၾကီးတငင္ငိုလိုက္ခ်င္ရဲ႕
မျမင္ဖူးရင္ ၾကည့္ၾကပါကြဲ႔
ေဟာဟိုမွာ … အခ်စ္တဲ့
လႊင့္ပစ္ခဲ့တဲ့ ပိုင္ရွင္ခမ်ာ
ေလးလံလြန္းလို႔ ျဖစ္မွာပါကြယ္။ ။
*******************************
အင္တာဗ်ဴး
ဘာလုပ္တာလဲ
ဦးေႏွာက္ေဖာက္စားတာ။
ၿမိန္ရဲ႕လား
ဆား လံုး၀မပါ။
ဘာလိုသလဲ
အခ်ိဳမႈန္႔ ကဲေနတယ္။ ။
(၆) အ.ထ.က၊ ေမာ္လၿမိဳင္။ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႔၊ စစ္ကဲကုန္းရပ္မွာတည္ရွိၿပီး၊ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႔မွာဆိုရင္ေတာ့ အက်ယ္ဆံုးေက်ာင္းပါပဲ။ အဂၤလိပ္ေခတ္က ေက်ာင္းျဖစ္လို႔ တိုင္လံုးၾကီးေတြနဲ႔ ထုနဲ႔ထည္နဲ႔ပါ။ အေဆာင္ေတြနာမည္ကလည္း ျမစိမ္းေဆာင္၊ ပတၱျမားေဆာင္၊ သိဂႌေဆာင္၊ နီလာေဆာင္၊ ပုလဲေဆာင္ စသည္ျဖင့္ပါ။ အေတာ္ဆံုးနဲ႔ Top Ten စာရင္း၀င္ ေက်ာင္းသားေတြ ေမြးထုတ္ေပးတဲ့ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းပိုင္ ေက်ာင္းၾကိဳပို႔ယာဥ္ရွိတဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ ေက်ာင္းလည္းျဖစ္ပါတယ္။ ေမာ္လၿမိဳင္ကေက်ာင္းေတြက မိန္းကေလးေတြဆိုရင္ ၅တန္းေလာက္က်ရင္ ဆံပင္ႏွစ္ဖက္စည္းၿပီး ဖဲၾကိဳးခ်ည္ရပါတယ္။ ေက်ာင္းနဲ႔လိုက္ၿပီး ဖဲၾကိဳးအေရာင္ကြဲပါတယ္။ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ကိုျမင္ရင္ သူ႔ဖဲၾကိဳးၾကည့္ၿပီး ဘယ္ေက်ာင္းကလည္း တန္းသိႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ အမွတ္(၆)ကေတာ့ ဖဲၾကိဳးအနီေရာင္ပါ။
သူငယ္တန္းကေနဆယ္တန္းအထိ (1990 ကေန 2001) ကၽြန္မရဲ႔ မွတ္ဥာဏ္ထဲက အမွတ္ရစရာ အားလံုးဟာ အဲဒီေက်ာင္းမွာ ရွိေနခဲ့တာပါ။ ကၽြန္မတို႔အိမ္နဲ႔ ေက်ာင္းဟာ ေ၀းတယ္ေျပာလို႔ရတဲ့ အကြာအေ၀းမွာ ရွိပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ေမာင္ႏွမအားလံုးက ေက်ာင္းက ေက်ာင္းကားနဲ႔ပဲ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ 5611၊ 3828၊ ေပါင္မုန္႔ကား ကားသံုးစီးရွိတဲ့အထဲက ကၽြန္မတို႔က 3828 ဆိုတဲ့ေက်ာင္းကားရဲ႕ ပထမေခါက္မွာ စီးရပါတယ္။ မနက္ 7နာရီခြဲဆို ေက်ာင္းကားက အိမ္ေရွ႕ေရာက္ၿပီ။ 9နာရီတက္မယ့္ေက်ာင္းကို ကၽြန္မတို႔က 8နာရီေက်ာ္ေက်ာ္မွာ ေရာက္တဲ့အတြက္ အၿမဲတမ္း ကစားခ်ိန္အမ်ားၾကီးရခဲ့ပါတယ္။
အေဆာင္ေတြက တစ္ေဆာင္နဲ႔ တစ္ေဆာင္ ေ၀းတယ္။ က်ယ္တယ္။ ဒီေတာ့ေန႔လည္ထမင္းစားလႊတ္ခ်ိန္ေတြမွာ အေဆာင္ပတ္တမ္းကစားခဲ့တာလည္း အမွတ္ရစရာတစ္ခုပါပဲ။ ေနာက္တခုက အတန္းမတက္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးေတြမွာ ဟိုဆရာမခိုင္းလို႔ ဟိုဘက္အေဆာင္သြားရသလိုလို ဒီဆရာမခိုင္းလို႔ ဒီဘက္အေဆာင္သြားရသလိုလို လုပ္လိုက္ရင္လည္း စာသင္ခ်ိန္္တ၀က္ေလာက္ ေျပးလို႔ရတာ သတိရေသးတယ္။
ကၽြန္မအခ်စ္ဆံုး ဆရာမေတြ၊ ခုခ်ိန္ထိကို ကၽြန္မအနားမွာရွိေနေသးတဲ့ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းေတြ။ သူေပးခဲ့တဲ့ လက္ေဆာင္ေတြထဲကတခ်ိဳ႔ေပါ့။
ဆိုင္ကယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္ဘာသာစီးတတ္ေအာင္ သင္ဖို႔တခါမွ မစဥ္းစားဖူးဘူး။ အေဖ၊ အစ္ကိုႏွစ္ေယာက္နဲ႔တင္ ကၽြန္မအတြက္ သြားဖို႔လာဖို႔ အဆင္ေျပေနပါၿပီ။
ကၽြန္မပိစိကေလးတုန္းကေတာ့ အေဖ့ဆိုင္ကယ္ကို ကၽြန္မတို႔ မိသားစု ၅ ေယာက္လံုးစီးၾကတာေလ။ အေဖကေရွ႔က၊ အေမကေနာက္က၊ ကိုကိုၾကီးက ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ၊ ကိုကိုငယ္က အေဖ့ေရွ႔မွာ၊ ကၽြန္မက အေမ့ေပါင္ေပၚမွာေပါ့။ အဲဒါကေတာ္ေတာ္ငယ္တုန္းကပါ။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီလိုဘယ္ရေတာ့မလဲ။
ခုခ်ိန္ထိေတာ့ ဆုိင္ကယ္ဆိုရင္ အေဖ့ေနာက္က လိုက္စီးရမွ လံုျခံဳတယ္လို႔ထင္တာပဲ။ ကိုကိုငယ္ ဆိုင္ကယ္စီးတတ္လာေတာ့လည္း ကၽြန္မကအလိုလို ဆိုင္ကယ္ေနာက္ေရာက္ရတာပါပဲ။ စက္ဘီးနဲ႔တုန္းက ကိုကိုၾကီးေနာက္ တခါမွ မစီးဖူးလိုက္ေပမယ့္ ဆိုင္ကယ္နဲ႔က်ေတာ့ အခါခါစီးဖူးခဲ့ပါတယ္။ ကိုကိုၾကီးက ဆိုင္ကယ္ေမာင္းရင္ သီခ်င္းဆုိတတ္တယ္။ ကိုကိုငယ္က်ေတာ့ ကၽြန္မေျပာသမွ်စကားကိုပဲ နားေထာင္ေနတတ္တယ္။
တကၠသိုလ္ တတိယႏွစ္ေရာက္မွသာ သူငယ္ခ်င္းေတြေနာက္ လိုက္စီးဖူးတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ပထမဆံုးက ခ်ိဳမာ ပါ။ သူက မြတ္ဆလင္ျဖစ္ၿပီး၊ မြတ္ဆလင္လိုသာ ၀တ္ပါတယ္။ ေခါင္းမွာလည္း ပ၀ါျခံဳတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းကိစၥအတြက္ သြားဖို႔ျဖစ္လာေတာ့ မိန္းကေလးဆိုလို႔ ကၽြန္မနဲ႔ ခ်ိဳမာ ႏွစ္ေယာက္ပဲ။ ခ်ိဳမာက ဆိုင္ကယ္စီးလာေရာ၊ ကၽြန္မအတြက္ေရြးစရာမရွိ တခါတည္း သူ႔ဆိုင္ကယ္ေနာက္သာ လိုက္ရေတာ့တာေပါ့။ သတိအရဆံုးကေတာ့ သူ႔ေခါင္းကပ၀ါႏွစ္စက ကၽြန္မမ်က္ႏွာကို အျမဲလာရိုက္ေနတာပါပဲ။ ကၽြန္မ ကမ္းနားလမ္းက သြားခ်င္တယ္ဆိုေတာ့လည္း သူ႔ခမ်ာ ပတ္ၿပီးေမာင္းေပးပါေသးတယ္။ ခုေတာ့ သူလည္း ဒီေလာကၾကီးမွာ မရွိေတာ့ဘူး။ အရင္ဆံုးခြဲသြားခဲ့ၿပီ။ ဆိုင္ကယ္ျမင္ရင္ သတိရတတ္တဲ့အထဲမွာ ခ်ိဳမာလည္း ထိပ္ဆံုးက ပါပါတယ္။
2008 တစ္ႏွစ္ကုန္ေတာ့မယ္။ အေနာက္ကိုျပန္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ အမွတ္ရစရာခ်ည္းပဲ။ အမွတ္တရအေနနဲ႔ ကၽြန္မႏွင့္.... ဆိုၿပီး အတြဲလိုက္ တင္ဖို႔စိတ္ကူးထားပါတယ္။ စိတ္၀င္စားရင္ လာဖတ္ၾကပါဦးလို႔။
ဟိုနားသြား ဒီနားသြား ဘာစီးသြားမလဲ။ ခုခ်ိန္ ကၽြန္မကေတာ့ ကိုယ့္ေျခေထာက္ကိုယ္သံုးရတာ အၾကိဳက္ဆံုး။ (ကားတိုးစီးရတာ စိတ္ညစ္တာလဲ ပါပါတယ္္။)
ကၽြန္မတို႔ငယ္ငယ္ နယ္မွာေနေတာ့ လိုင္းကားထက္စာရင္ စက္ဘီးနဲ႔ပိုရင္းႏွီးခဲ့တယ္။ ေနာက္ ဆုိင္ကယ္ေခတ္စားလာေတာ့ ဆိုင္ကယ္ေပါ့။ ကၽြန္မ ၅ တန္းေလာက္ကတည္းက စက္ဘီးစီးသင္ခဲ့ပါတယ္။ ေဘာလံုးကြင္းထဲပတ္ၿပီး ေကာင္းေကာင္းစီးတတ္ေပမယ့္ လမ္းေပၚမွာေတာ့ မစီးရဲဘူးေလ။ ေဘးကေန ကားလာရင္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္တာရယ္၊ ေကြ႔ေတာ့မယ္ဆို မေကြ႔တတ္တာရယ္နဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ ကိုယ့္ဘာသာ စက္ဘီးစီးၿပီး မသြားပါဘူး။ အဲဒီလို ကၽြန္မကို ဘယ္သြားခ်င္ခ်င္ စက္ဘီးတစ္စီးနဲ႔ တင္သြားတတ္တာ ကၽြန္မရဲ႕ အစ္ကိုငယ္ပါ။ စာအုပ္ဆိုင္၊ သူငယ္ခ်င္းအိမ္ စတာေတြကို သြားခ်င္ရင္ ခ်က္ခ်င္း မညည္းမညဴပို႔ေပးခဲ့တာပါပဲ။ ကိုယ့္ဘာသာ စီးတတ္တာပဲ စီးသြားပါလား ဆိုလည္း္ ဘယ္ေတာ့မွ မစီးပါဘူး။ သူမ်ားေနာက္ ထိုင္လိုက္ရတာပဲ ၾကိဳက္တယ္ေလ။ ေနာက္ကစီးရင္လည္း ခုန္မတက္တက္ျပန္ဘူး။ ကၽြန္မေနာက္ထိုင္ခံုမွာ ေနသားတက် ထိုင္ၿပီးမွ စက္ဘီးထြက္ခြင့္ရမယ္။ မွတ္မွတ္ရရေတာ့ စက္ဘီးနဲ႔ဆိုရင္ ကိုကိုငယ္ေနာက္ကလြဲရင္ ဘယ္သူ႔ေနာက္မွမစီးဘူးပါဘူး။ ကိုယ့္ဘာသာေတာ့ တစ္ခါစီးဖူးေသးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းရွိတဲ့ အေပါင္ၿမိဳ႔ကို သြားလည္ရင္း အဲဒီနားတ၀ိုက္က ဘုရားကိုသြားဖူးတုန္းကပါ။ အဲဒီတုန္းက စက္ဘီးဆိုတာ မစီးတာလည္းၾကာ၊ သူမ်ားေနာက္ကလည္း မစီးရဲတာေၾကာင့္ ကိုယ့္ဘာသာ တစ္စီးစီးမယ္ဆိုၿပီးတက္စီးတာ။ ကိုယ့္ဘာသာေတာ့ မဆိုးဘူးထင္တာပဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ေျပာၾကတယ္။ နင့္စက္ဘီးက တည့္တည့္သြားတာမွ မဟုတ္တာတဲ့။ ဟိုယိုင္ ဒီယိုင္နဲ႔ပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ အဲဒီတစ္ေခါက္က အေ၀းဆံုး ကားလမ္းမေပၚစက္ဘီးစီးဖူးတာေလ။
to continue .. ဆုိင္ကယ္ ႏွင့္ ကၽြန္မ
ခုတေလာ မနက္ခင္းေတြမွာ အေရွ႔ေလတိုက္လို႔ ေဆာင္းကို ခ်ဥ္းကပ္ေၾကာင္း သရုပ္ျပလာတယ္။ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္နီးလို႔ တန္ေဆာင္တိုင္ပြဲေတာ္ ေရာက္ေတာ့မယ္။ ေတာင္ၾကီးၿမိဳ႕ရဲ႕ မီးပံုးပ်ံပြဲ၊ ျပင္ဦးလြင္ မီးပံုပ်ံပြဲ၊ အစရွိတဲ့ ထင္ရွားတဲ့ တန္ေဆာင္တိုင္ပြဲေတြလိုမ်ိဳးပဲ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ၿမိဳ႔တိုင္းလိုလိုမွာ သူ႔ထံုးစံနဲ႔သူ စည္ကားေနၾကေတာ့မယ္။ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕ေလးမွာလည္း ဒီအခ်ိန္ ………..
ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕မွာေတာ့ ဘုရား၊ ေစတီေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ေတာင္ရိုးတန္းလို႔ေခၚတဲ့ ေတာင္တန္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ တစုတေ၀းတည္း တည္ရွိပါတယ္။ က်ိဳက္သန္လန္ဘုရား၊ ဦးဇိနဘုရား စတာေတြအျပင္ View Point လို႔ေခၚတဲ့ တစ္ၿမိဳ႕လံုးကို အေပၚစီးက လွမ္းျမင္ႏိုင္တဲ့ ေနရာလည္း ရွိပါတယ္။ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔ဆုိရင္ မနက္အေစာၾကီး သံလြင္ျမစ္ေၾကာတစ္ေလွ်ာက္ ျမစ္ဆိပ္ရွိရင္ ရွိတဲ့ေနရာအားလံုးမွာ ဆြမ္းအိုးေမွ်ာပြဲေတြရွိၾကပါတယ္။ ဆြမ္းအိုးေမွ်ာပြဲဆိုတာကေတာ့ ေျမသပိတ္ေလးေတြမွာ ထမင္း၊ မုန္႔မ်ိဳးစံု၊ ဖေယာင္းတိုင္ စတာေတြကိုထည့္ၿပီး၊ ျမစ္ေၾကာင္းတေလွ်ာက္ ေမွ်ာၾကတာပါ။ မနက္ ၃နာရီေလာက္ကတည္းက အိမ္ကေန ဆြမ္းအိုးျပင္ဆင္ၿပီး ဆြမ္းအိုးေမွ်ာတဲ့ ေနရာကိုလမ္းေလွ်ာက္သြားၾကတဲ့လူေတြနဲ႔ တစ္ၿမိဳ႕လံုး သက္၀င္လႈပ္ရွားေနေလ့ရွိပါတယ္။ ဆြမ္းအိုးေမွ်ာတဲ့ ျမစ္ဆိပ္ေတြမွာလည္း မုန္႔ဟင္းခါး၊ ၾကာဇံဟင္းခါး၊ ဆန္ျပဳတ္ စတုတီသာမ႑ပ္ေတြလည္း ရွိပါေသးတယ္။ ဆြမ္းအိုးေမွ်ာၿပီးတဲ့အခါ အဖြဲ႔လိုက္ ေတာင္ရိုးတန္းေလွ်ာက္ၾကမယ္။ တစ္ၿမိဳ႕လံုး ဘယ္ေနရာကတက္တက္ ေတာင္ေပၚကို ျဖတ္တက္စရာ လမ္းေတြကေနတဆင့္ ေတာင္ေပၚတက္ၾကတယ္။ ဘုရားတစ္ဆူဖူး၊ ျပန္ထြက္ ေနာက္တစ္ဆူေရာက္၊ ၀င္လိုက္၊ ထြက္လိုက္နဲ႔ မေမာႏိုင္မပန္းႏိုင္ပါပဲ။ ညဘက္မွာေတာ့ ေတာင္ေပၚမွာရွိတဲ့ က်ိဳက္သန္လန္ဘုရားပြဲ၊ ၿမိဳ႕ထဲမွာဆိုရင္ က်ိဳက္သုတ္ဘုရားပြဲနဲ႔ စည္ကားေနပါေတာ့မယ္။ ညေနေစာင္း ဘုရားပြဲေလွ်ာက္ၾကမယ္။ ခ်ားစီးဖို႔ တန္းစီရမယ္။ က်ိဳက္သုတ္ဘုရားေပၚမွာကေတာ့ ယက္ကန္းၿပိဳင္ပြဲလည္း ရွိပါတယ္။ ကံစမ္းမဲ အစီအစဥ္လည္း ရွိတတ္ပါတယ္။
ကၽြန္မတို႔ငယ္ငယ္ကေတာ့ ေတာင္ရိုးတန္းေလွ်ာက္တာေရာ၊ ဘုရားပြဲသြားတာေရာ လမ္းေလွ်ာက္သူသာမ်ားပါတယ္။ ဒီဘက္ႏွစ္ေတြမွာေတာ့ ဆိုင္ကယ္ေတြမ်ားလာတာနဲ႔အမွ် လမ္းေလွ်ာက္သူေတြအျပင္ ဆိုင္ကယ္ေတြနဲ႔ပါ သြားလာၾကပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီအခ်ိန္ စည္ကားေနေတာ့မယ္။
လက္ရည္လည္း မတူႏိုင္ဘူး
သူ႔လက္နက္လည္း ၾကိဳမသိဘူး
အလံျဖဴလည္း ျပထားပါတယ္။
စိတ္ထားေကာင္းရင္ ကံေကာင္းတယ္ တဲ့
ဒီအေဆာင္ေလးလည္း ေဆာင္ထားပါတယ္။
မႏိုင္ ႏိုင္ပါဘူး။
လဲမက်ေသးသမွ် ဟန္ကိုယ္ဖို႔
ခါးေလးေတာ့ ေထာက္ထားတယ္။
