မသိျခင္းမ်ားအတြက္

မသိခဲ့ၾကဘူး။
လိုအပ္ခ်က္ေတြအေၾကာင္း။

မသိခဲ့ၾကဘူး။
အထီးက်န္မႈမ်ားအေၾကာင္း။

မသိခဲ့ၾကဘူး။
ေတြေ၀မႈမ်ားအေၾကာင္း။

မသိခဲ့ၾကဘူး။
မိုက္မဲမႈမ်ားအေၾကာင္း။

မသိခဲ့ၾကဘူး။
နာက်င္တတ္ျခင္းမ်ားအေၾကာင္း။

မသိခဲ့ၾကဘူး။
ခ်စ္တတ္ခဲ့ျခင္းအေၾကာင္း။

မသိခဲ့ၾကဘူး။
ဂရုစိုက္မႈမ်ားအေၾကာင္း။

မသိခဲ့ၾကဘူး။
ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ားအေၾကာင္း။

မသိခဲ့ၾကဘူး။
...........

တခ်ိန္ခ်ိန္က်ရင္  ...
ဘယ္သူမွ မသိၾကတဲ့
ခံစားခ်က္စစ္စစ္ေတြအေၾကာင္းကို
ေက်ာက္စာတစ္ခ်ပ္ေရးၿပီး
ထားခဲ့မယ္။

ႏွလံုးသား Data Structure

ေနာင္တစ္ခ်ိန္
Delete လုပ္ရမယ္မွန္း သိလ်က္
လတ္တေလာမွာ
ကုိယ့္ႏွလံုးသား linked list ထဲကို
မင္းကို insert လုပ္ခဲ့မိၿပီ။

Preorder နဲ႔ပဲစီစီ
Inorder ကိုပဲသံုးသံုး
Postorder နဲ႔ပဲေရးေရး
Process လုပ္လိုက္ရင္
ႏွလံုးသား stack ထဲက ျပန္ထြက္လာက
I love you.

ႏွလံုးသား PTR က NULL မျဖစ္သေရြ႕ေတာ့
'I love you' Step ကိုပဲ
Repeat, Repeat, ...

/* ဒီကဗ်ာေလးက မွတ္မွတ္ရရ တကၠသိုလ္ ဒုတိယႏွစ္ Programming နဲ႔ Data Structure ေျဖရမယ့္ ညမွာ စာက်က္ရင္းေရးမိတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။ ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စုထုတ္တဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္မွာေတာ့ ထည့္ဖူးတယ္။ အမွတ္တရ အေနနဲ႔ တင္ထားလိုက္တာပါ။ */

Body Tempo

ဇီ၀နာရီ

ကမာၻႀကီးဟာ က်ဥ္းေျမာင္းလာတာနဲ႔အမွ် လူသားေတြရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈေဘာင္ဟာလည္း က်ယ္ျပန္႔လာပါတယ္။ အတိတ္တုန္းက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေရာက္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ေနရာေတြဟာလည္း ခုခ်ိန္မွာေတာ့ သြားႏိုင္လာၿပီး၊ ေမြးရပ္ေျမလြမ္းတဲ့ကဗ်ာတို႔ သီခ်င္းတို႔ဆိုတာလည္း အတိတ္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့ပါၿပီ။ ပံုျပင္ေတြထဲကလို လနတ္သမီးက လကမာၻကို ျပန္သြားလို႔ လိုက္သြားခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာင္ လိုက္သြားလို႔ရႏိုင္တဲ့ ေခတ္ျဖစ္လာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေ၀းမွာ ရွိတဲ့အရာကို နီးေအာင္လုပ္တယ္ဆိုိတဲ့ေနရာမွာလည္း ခႏၶာကိုယ္တင္မက စိတ္ကိုပါ အလြန္အကၽြံျဖစ္ေစတဲ့ ကိစၥမဟုတ္ပါလား။

ခုတေလာ ဇီ၀ကမၼေဗဒပညာရွင္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေျပာစကားကို ဖတ္ၿပီး စိတ္ထဲက ခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္။ လူသားေတြရဲ႕ ႏွလံုးဟာ အၾကမ္းအားျဖင့္ ၁ စကၠန္႔မွာ ၁ ႀကိမ္ခုန္ၿပီး၊ ႂကြက္ေတြက ၀.၁ စကၠန္႔မွာ ၁ ႀကိမ္ ခုန္ပါတယ္။ ဆင္ေတြကေတာ့ ၁ ႀကိမ္ ႏွလံုးခုန္ဖို႔ ၃ စကၠန္႔ ၾကာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ဘ၀လံုးရဲ႕ ႏွလံုးခုန္တဲ့အေရအတြက္က အားလံုးမွာ 1.5 ဘီလ်ံ ႀကိမ္ရွိပါတယ္။ သတၱ၀ါအားလံုးဟာ တစ္ဘ၀လံုးအတြင္းမွာ အသံုးျပဳရမယ့္ စြမ္းအင္ဆိုတာကလည္း သတ္မွတ္ထားၿပီးသားပါ။ ေသးငယ္တဲ့ ႂကြက္ေတြက ဘ၀ကို လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္ ျဖတ္သန္းၿပီး၊ ဆင္ေတြကေတာ့ ျဖည္းျဖည္းေဆးေဆး နားနားေနေန အသက္ရွင္ၾကပါတယ္။ လူသားေတြအတြက္လည္း သတ္မွတ္ထားတဲ့ ဇီ၀နာရီ ဆိုတာရွိေပမယ့္ ၿမိဳ႕ေနလူတန္းစားေတြဟာ အဲဒါကို computer တို႔၊ အေ၀းေျပးရထားလမ္းစတာေတြကို သံုးၿပီး ပိုပိုျမန္လာေအာင္ လုပ္ေနတာေၾကာင့္ ဇီ၀နာရီ နဲ႔ တကယ့္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းၾကားရွိတဲ့အခ်ိန္ရဲ႕ ကြာဟမႈကေန စိတ္ဖိစီးမႈ ဆိုတာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။ ၿမိဳ႕ေနလူထုရဲ႕ ေနထိုင္မႈဘ၀ဟာ သဘာ၀မဟုတ္ပါဘူး။ ပံုမွန္ရွိရမယ့္ လူဦးေရရဲ႕ သံုးဆေလာက္နဲ႔ ျပည့္က်ပ္ေနတဲ့ ေျမေအာက္ရထားေတြဟာလည္း ေၾကာက္စရာေကာင္းလွပါတယ္။ အဲဒီလုိမ်ိဳး သိပ္သည္းဆမွာ ေနရတာဟာ ျခင္လိိုေသးငယ္တဲ့ သတၱ၀ါေတြေလာက္ပဲ ျဖစ္ရမွာပါ။ ျပည့္က်ပ္ေနတဲ့ ရထားစီးၿပီး ဆင္ေျခဖံုးေတြကေန ၿမိဳ႕ထဲကို အသြားအျပန္လုပ္ရတာဟာ ေလွာင္အိမ္ထဲသြတ္သြင္းခံရတဲ့ ပိုးေကာင္ေတြလို ျဖစ္ေနၿပီး၊ အဲဒီပိုးေကာင္ေလးေတြက ဆင္ေတြရဲ႕ က်ယ္၀န္းလွတဲ့ လႈပ္ရွားမႈေဘာင္မွာ လႈပ္ရွားသြားလာရသလို ျဖစ္လာတယ္လို႔ ဆိုၾကပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ လူသားေတြဟာလည္း ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ ဇီ၀နာရီအတိုင္း ေနထိုင္တာပဲ ေကာင္းပါတယ္။ အဲဒီလိုမ်ိဳး ေတြးမိေပမယ့္ တကယ့္လက္ေတြ႔ဘ၀မွာေတာ့ စိတ္ဖိစီးမႈေတြကို ေပၚေပါက္ေစတဲ့ computer တို႔၊ အေ၀းေျပးေျမေအာက္ရထားတို႔ကို အသံုးမျပဳလို႔ မရျပန္ပါဘူး။ အတတ္ႏိုင္ဆံုး လုပ္ႏိုင္တာေလးတစ္ခုကေတာ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က မျဖစ္ႏိုင္တာကို လုပ္ေနတယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္ၿပီး၊ စိတ္ဖိစီးမႈေတြကို ေလ်ာ့ခ်ႏိုင္တဲ့ နည္းလမ္းကို စဥ္းစားတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

What born am i?

ေစာရနကၡတ္နဲ႔ ယွဥ္ေမြးတာတို႔၊ ဘာတို႔ ၾကားဖူးၾကမယ္ ထင္တယ္။ ကၽြန္မက် ဘာနကၡတ္နဲ႔ ယွဥ္မွန္းမသိပါဘူး။ ကၽြန္မလက္နဲ႔ထိရင္ ပ်က္တာခ်ည္းပဲ။ ကၽြန္မအစ္ကိုၾကီးက ဆိုရင္ ခဏခဏ ေျပာဖူးတယ္။ ကၽြန္မက ဖ်က္ဆီးေရး Monster တစ္မ်ိဳးပဲတဲ့။ ဟုတ္မ်ားေနမလားပဲ။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဘာလုပ္လုပ္ ပ်က္တာမ်ားကိုကိုး။ အိမ္မွာ ပစၥည္း ၁၀ခုပ်က္ရင္ ၉ခုက ကၽြန္မလက္ထဲမွာ ပ်က္တာ။ ကၽြန္မထင္တာေတာ့ ပ်က္ခါနီးကိုင္မိလို႔မ်ားလားလို႔ပါ။ ပစၥည္းတစ္ခုကို သူေရာ ကိုယ္ေရာ တူတူသံုးတယ္ဆိုအံုးေတာ့ ကၽြန္မလက္ထဲက ပစၥည္းပဲ အရင္ပ်က္တာ၊ ေပ်ာက္တာမ်ားတယ္။ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းရွိလို႔လားလဲ မသိပါဘူး။
တခါတခါဆို အဲဒီလို အပ်က္ဓါတ္က ရက္ဆက္က်တာ။ တခါတေလလည္း အေကာင္းပါ။ ခုတေလာေတာ့ အပ်က္ဓါတ္ေလးျပန္က်ေနျပန္ေရာ။

ၿပီးခဲ့တဲ့ ရက္က ကၽြန္မအရမ္းၾကိဳက္တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ ထီးအမည္း အရွည္ေလး (ကၽြန္မက ကၽြန္မရဲ႕ ကင္ဒိုဓါးရွည္လို႔ ေခၚပါတယ္။ ) အဲဒါေလး ကိုင္းက်ိဳးသြားေရာ။ ေဆာင္းမရေတာ့ေတာ့ ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတာ။ ဒါေတာင္ ရံုးကလူေတြက ကၽြန္မကို "ထီးေျပာင္းလိုက္တာလား" ေမးၾကေသးတယ္။ မၫွာမတာ။

ေနာက္ ကၽြန္မ ေက်ာပိုးအိတ္မွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ေသာ့ခ်ိတ္ေလးေပ်ာက္သြားတယ္။ အစ္မတစ္ေယာက္လက္ေဆာင္ေပးထားတာ။ ကၽြန္မေသာ့ခ်ိတ္ေတြက ခဏခဏေတာ့ ေပ်ာက္တတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေသာ့ခ်ိတ္ေလးက အရမ္းၾကိဳက္လို႔။ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတာ။

ကဲ ဒီေန႔ေရာက္ေရာ။ မနက္ အိမ္မွာ Computer သံုးဖို႔ ဖြင့္ပါတယ္။ Virus Scan လုပ္တုန္းရွိေသး ရပ္သြားၿပီး Restart ျပန္ခ်ေတာ့ Window ျပန္မတက္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မ computer ေလးကေတာ့ ခပ္စုတ္စုတ္ပါပဲ။ ကၽြန္မခိုင္းသမွ်လည္း မညည္းမညဴလုပ္ေပးရွာတာပါ။ ကၽြန္မကသာ ခုတေလာ သူေနမေကာင္းတာ သိရက္နဲ႔ ဟုိ Software တင္  ဒီSoftwareတင္ လုပ္ေနတာ။
ထူးျခားတာတစ္ခုရွိတယ္။ computer ကေလ တခါမွ အစ္ကိုေတြ သံုးတုန္းပ်က္တာမရွိဘူး။ ပ်က္ၿပီဆုိ ကၽြန္မလက္ထဲခ်ည္းပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မပဲ ဖ်က္ဆီးေရး သမားျဖစ္ေနတာ။ ဒီေန႔လည္း တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ပ်က္ျပန္ေရာ။

ဒါနဲ႔ စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ပဲ သင္တန္းကို ထြက္လာလိုက္တာ။ ကားကမွတ္တိုင္ေက်ာ္သြားျပန္ေရာ။ ကားတဆင့္ပဲစီးခ်င္တာေရာ၊ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ ၾကိဳက္တာေရာ ေၾကာင့္ အဲဒီလမ္းေၾကာကို ေရြးထားတာ။ ဆင္းေနက်မွတ္တိုင္ ဆင္းရင္ေတာင္ သင္တန္းေရာက္ဖို႔ 15 မိနစ္ေလာက္ အခ်ိန္ယူရပါတယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ အခ်ိန္က ကပ္ေနရတဲ့ၾကားထဲ။ ကၽြန္မအေတြးလြန္ေနတာနဲ႔ ေက်ာ္ေရာ မွတ္တိုင္က။ အသည္း အသန္ လမ္းျပန္ေလွ်ာက္ရေရာ။

မိုးကာတစ္ဘက္နဲ႔ ဖရိုဖရဲ ေျပးရင္းတန္းလန္း လြယ္ထားတဲ့ေက်ာပိုးအိတ္က ၾကိဳးျပတ္က်ပါေလေရာ။ စိတ္ညစ္သြားတာပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ သင္တန္းေရာက္တယ္။

သင္တန္းၿပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ မုန္႔တီေသာက္မယ္ ဆိုၿပီး ေသာက္ေနက် ဆိုင္သြားတာ။ ထူးထူးဆန္းဆန္းပိတ္ထားတယ္ေလ။ ဒါနဲ႔ အဲဒီအစ္မေတြကပဲ အိတ္ကျပဳတ္သြားတဲ့ ကြင္းလိုက္ရွာေပးတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ ေက်ာပိုးအိတ္ေလး ပိုက္ထားရတာေပါ့။ ဟုိနားမွာ ရွိတယ္ ဆိုလို႔ သြားရင္ ဆိုင္ပိတ္တာနဲ႔။ ဒီနားဆိုရင္ မရွိတာနဲ႔။ အစ္မေတြလည္း သြားစရာရွိတာနဲ႔။ " ဆု နင္ ဘုရားမရွိခိုး လာဘူးထင္တယ္" တဲ့။ ဘယ္ဟုတ္မလဲ။ ဥပုသ္ေန႔မို႔။ တရားေတာင္နာခဲ့ေသး။ ကံကိုမေကာင္းတာ။ သူတို႔ကလည္း " နင္ခုတေလာ ဟိုဟာတလြဲလုပ္လိုက္ ဒီဟာတလြဲလုပ္လိုက္နဲ႔ ဟိုေပ်ာက္ဒီပ်က္နဲ႔၊  နင္အိမ္ျပန္ေတာ့တဲ့" ။ ေနာက္ေန႔မွ ရွာေပးမယ္တဲ့။

ဒါေတာင္ ကၽြန္မက ေခါင္းမာမာနဲ႔ပဲ ကၽြန္မသိတဲ့ အိတ္ျပင္တဲ့ဆိုင္ကို တကူးတက သြားတာေတာင္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဆိုင္ပိတ္ျပန္ေရာ။ ဥပုသ္ေန႔ကိုး။

ဒါနဲ႔မ်ားေတာင္ အိမ္မျပန္ေသးဘဲ အင္တာနက္ဆိုင္မွာ ခုထိ။

ေနာက္ထပ္ ဘာေတြဖ်က္ဦးမယ္ေတာ့ မသိေသးဘူး။ ခပ္ေၾကာက္ေၾကာက္ပဲ။

ဘာနကၡတ္နဲ႔မ်ားယွဥ္ေမြးပါလိမ့္။

Poem & Thought

ဇာတ္သိမ္းပိုင္း

ေမႊးျမစြာ
ပြင့္ျပဖို႔ မရည္ရြယ္ပါဘူး။

ေျမႀကီးထဲ
ဆန္႔ထုတ္ ကုတ္ျခစ္
အျမစ္ပမာ
ခ်စ္ေနရံု

ငါက
အမိႈက္တစ္စျဖစ္ခဲ့လည္း
မင္းရွင္သန္လွပဖို႔
ေျမၾသဇာျဖစ္ခ်င္သူ

ေနာက္ဆံုးတိုင္
မင္းကႂကြားႂကြား၀င့္၀င့္ပြင့္ပါ
ငါက ေျမၾကီးထဲနက္နက္
ျဖန္႔ၾကက္ခ်ိတ္တြယ္ရံုနဲ႔
တစ္ဘ၀စာ ဖူလံုခဲ့ပါၿပီ။

မြန္းအိမ္

/* တေန႔က ေက်ာင္းစာအုပ္အေဟာင္းေလးတစ္အုပ္ထုတ္တာ စာအုပ္ေနာက္ဆံုးမွာ ဒီကဗ်ာေလးကို ေတြ႔တယ္။ ဘယ္က ဘယ္တုန္းက ကူးထားမွန္း မမွတ္မိဘူး။  ၾကိဳက္လို႔ကူးထားတာ ေနမွာ။
ခုေတာ့ ဒီလိုေတြးမိတယ္။ အဲဒီလို အမိႈက္တစ္စ ျဖစ္ခြင့္ရဖို႔ေတာင္ မလြယ္တဲ့အခါေတြရွိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေျမၾသဇာျဖစ္ခြင့္ရတာ၊ အမိႈက္ေလးျဖစ္ခြင့္ရတာ၊ ေလွကားထစ္ေလး ျဖစ္ခြင့္ရတာ၊ သူ႔ဘ၀မွာ အမႈန္တစ္မႈန္ေလာက္ အေနနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ကို္ယ္ပါခြင့္ရတာမ်ိဳးေပါ့။ အဲဒါမ်ိဳးဆိုရင္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေက်နပ္စရာေကာင္းလွပါၿပီ။ ခပ္လွမ္းလွမ္းက လူမသိသူမသိေတြလည္း ရွိေသးတာကိုး။
ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလိုပဲ ေတြးမိတာပါ။
*/